Have you ever wondered why does history repeat itself?

Why do we keep on doing the same mistakes as 600 years ago, 100 years ago 60 years ago...even though we have drastically involved socially economically and scientifically wise?

Well, dearest reader, I'd advise you to take a peak at my book.

The questions in my head are endless. Every time I ask a question I can't find the answer, it drives me to madness. The voices inside me keep calling me pathetic.  And I wake up in a place that looks like my home, but it's not my home. I know this. I'm sure of it.

Dünya gözlerimin bana oynadığı oyunla dönüyor. Bir yanıp bir sönen, gözlere işkence eden ışıklandırmalarla başım ağrıyor.  Kısık, buğulu bir ses yankılanıyor kulaklarımda. Düşünüyorum neden diye bir kez daha. Ne zaman sorsam cevap veremediğim bu sorulara bir kez daha cevap arıyorum. Neden insanlar dinlerde, mitlerde iyi ve kötü diye ayrılmaz? Neden ibadet eden, ibadet etmeyen şeklinde ayrılır. İnsan olmamız için iyi olmamız neden yetmiyor tanrılara. Ben neden sırf görmediğim bir şeye ibadet etmedim diye cezalandırılacağım? Bu mantıklı mı? Düşünüp sorguladıkça çevremin istemediği birisine dönüşüyorum. Peki ya ben böyle istiyorsam. Niye hep ben düşünüyorum, niye hep ben evet demek zorundayım? Niye? Kimine göre iyidir sorgulamak çünkü kendisini geliştirir ve yargılanmaz çevresi tarafından o kişi. Peki ya ben kıstım burada. Sesimi çıkaramıyorum. Sadece bu sorularla da değil, bu soruların getirdiği tonlarca yük ya çevrem kabul etmezse beni, ya her şeyi daha boktan hale getirirsem diye düşünmekten, kafamı meşgul etmekten yoruldum. Bu sorular uyutmamaya başladılar beni. Ya bir cevabı yok ya da ben bulamıyorum. Bu düşüncelerle boğuştuğum sırada mide bulantımda ortaya çıkıyor. Ayaklarım benden bağımsız hareket ediyor. Şu an beynimin değil ayaklarımın beni yönlendirdiğine yemin edebilirim. Ayaklarım bir noktada durduğunda yarım yamalak düşünebilen beynim, kapı olduğunu düşündüğü yerden içeri giriyor. İşte her şey burada son buluyor. Beynim bana oyun oynuyor sanki. Dün akşamdan kala hatırladığım tek şey bunlar. Bu çakırkeyif kafamla eve gelebildiğim için gülümsüyorum kendime. Ama bir sorunum var. Bir evin içinde bulunuyorum ama evim değil. Evin boyası benim evimin boyasına benziyor. Duvardaki tablolar, konsoldaki saksı ve Libertas Heykeli… Evime benziyor ama evim olmadığına eminim. Evi incelemeyi kesip bir insan arıyorum ama bulamıyorum. Kimsenin olmadığına emin olduktan sonra çıkmaya karar veriyorum ve evet yine bir sorun kapı kilitli. Gördüğüm her yere bakıyorum. Çekmeceler, koltuğun altı, yastık kılıfları fakat yok, anahtar yok. Balkona çıkıyorum belki atlayabilirim diye ama beş katlı bir apartmanın sondan bir önceki dairesindeyim. İhtimaller geçiyor kafamdan atlarsam kafamı çarpabilirim, en iyi ihtimalle kırıklar ve çiziklerle atlatırım. Fakat bu en iyi ihtimal. En sonunda balkondan içeri girip bir koltuğa oturuyorum. Sıralıyorum soruları kafamda. Nasıl geldim, kimin evi, birisi mi getirdi, getirdiyse neden yok, neden ev kilitli, neden çıkmama izin yok? Bu düşünceler sinirimi bozuyor. Bir telefon, bir haberleşme aracı arıyorum ama yok. Sanki bir şey beni bastırmak, kısıtlamak istiyor gibi. Tekrar ayağa kalkıyorum. Yaklaşık 1.5 cm olduğunu düşündüğüm kapı deliğinden bakıyorum karşı daireye. Maviye boyanmış bir ahşap kapı ve muhtemelen ev sahibi tarafından kapının üzerine resmedilmiş simgeler. Bu bana hem uzak hem de yakın olan kapı sayesinde düşüncelerimden biraz uzaklaşıyorum. Kapıya vuruyorum birkaç kez duyan vardır diye ama yok. Çıkamıyorum bu lanet yerden. Tekrar koltuğa gidiyorum ve yatıyorum bu sefer.

I just tried everything I have been through this whole time, I can’t believe I grow up this so fastly, sometimes everything happens so quickly. Everything I gotta do I overthink about it. It’s like I got no Strange anymore. I feel so lazy. I don’t even know what to write now Because of my mind in a race. (you don’t even know how I fell every day about everything) Life is a race we running always we even don’t know what we going after, what we chasing here or there. Every day we wake up and we just do what we have to do after we just think about what we have to leave to do like is there anything else left we have to if it’s we going to do it. If not we just being.

So time, tricking tricking. Every time we just do better or worse. We just do our own fucking thing. I just really want to know what is this. We were a baby, kid, child, teenager, man, old man this line I mentioned previously’s going on. I positively believe this has happened again and again like a cycle, this is a repeat process. Like our ordinary life. Don’t you tired about all of this. We earn money monthly but it’s burned by daily.

I think I got a long journey ahead. I just do whatever I gotta do now. Because I want to escape from this. I just want to live like a human. Human of good minds like a simple man. I’m really tired of being afraid of everything like always. I just feel unhappy I want to be a free, free-minded man. like everyone else. When my mind not in the right position I feel uncomfortable. Like I just want to escape from that moment and go to a better place But there is no such a place as that. But every time I’m trying my best to be my best me. So let be me. I’m still trying.

A sequel to Soup!

A shifter called Soup and his human, Missy, live together up in the field of flowers.

With Missy now suspecting Soup's true form, both must overcome thier fears to work through this new chapter in thier lives.

But when all seems like it is settling, a new creature called Stew makes herself at home amongst the family of two, bringing with her questions about a shifter's life in a crueler world beyond the train tracks.

Thomas is a vampire. Olivia is not. Their families won't let them be together at any cost but they still manage to run away from home and live together happily ever and ever....or do they? Read Thomas And Olivia to find out!

Fictional Narratives

A shifter, shunning society as a human and living through his feral form, finds the light in humans again through a simple offering of soup and the kindness of a heart not wanting to give up on it.

____________________________________________

This story is published and copyrighted as part of a shifter competition.

Photographs of children with thier eyes crossed over with black marker are a common sight to Scala; thier unseen dragon guardian.

Scala is expected to guard the ever-changing rotation of branded, vulnerable children sent for her protection while giving up her own chance at motherhood.

But everything changes when a mate, Ari, is presented to Scala who she has picked out from a spread of marked suitors.

Little does she know, he is a human male, and the only one who can understand her draconic language. He has been prepared for this day to make the union flawless.

But a bigger plan is uncovered as dreams of motherhood become real.

Thier love for each other is only the start of it all.

Can thier love grow despite the challenges that face them?

Will they remain bound to each other?

_________________________________________

Be warned that there are two mild sex scenes in this novel and one highly suggestive chapter.

One sex scene at Chapter 13- Bound Together, and another at Chapter 17- Dragon's Call. The suggestive chapter is 21- Actions and Results.

I had never owned anything in my entire life, not even myself. But the day I ran into these woods that changed.

This is the first of many chapters I have stored in my mindflesh. I hope it terrifies and teaches you. As always, please enjoy yourself. All feedback is always welcome.

-S.T

Caption: "what are you expecting for the last 365 days of the current government?"

Ewan ko. Wala akong maisip. Automatic na sagot.

"So wala kang pakialam sa bansa?"

"Wala kang pakialam sa mga nawalan ng trabaho? Sa mga nagugutom? Sa mga hindi nagkaroon ng pagkakataong makapag-aral? Sa early pregnancy? Divorce? Drug smuggling? Upgraded na Scammers? Sa mga frontliners? Sa mga nasa laylayan? Sa mga taong patuloy na nilalabanan ang korapsyon sa loob at labas ng gobyerno?"

"Hindi mo naiisip ang mga taong patuloy na nilalabanan ang mga sarili laban sa karapatang pang-tao, kahayupan at maging sa kapaligiran?"

"Wala kang naiisip na maaaring makatulong sa edukasyon, pang-kalusugan, medical, musika, media, sports, media (tv, radio, social media), sa mga manunulat, makatulong para umunlad ang ekonomiya?

Wala talagang maisip.

Ano ba ang dapat gawin?

Mag-rally sa Twitter?

Gumawa ng skit sa YouTube o Tiktok?

Ipakita sa IG ang larawan ng mga batang nasa kalsada, walang saplot at namamalimos sa mga sasakyang halos paliparin na maka-iwas lang sa mga nagtitinda ng basahan o mineral water?

"Bakit hindi?"

Para saan? Magigising ba ang utak ng mga nasa pwesto kung marami ang gagawa nun?

"Pwede. At least may nagawa ka para sa kanila."

Sinong 'sila'? Subukan mong gawin at ikaw ay pupurihin. Magiging eye-opener pa para sa ilan ang aksyon na ginawa mo. Nice Juan.

Ano nga ba ang mga expectations natin mula sa mga nasa pwesto? Ano naman ang hinihingi nila sa atin?

Kooperasyon.

Bakit nga ba natin tinulungan ang mga taong ito na matupad ang mga pangarap nila sa pamamagitan ng pagboto sa kanila samantalang tayo hindi pa natin alam kung ano ang (mga) pangarap natin, patuloy na hinahanap ang pangarap, pinipilit matupad ang (mga) pangarap at hinaharap ang mga balakid upang anuman ang mangyari matupad ang mga ito. At sa huli, silang mga nasa pwesto naipapasa ang mga (pansariling) batas, samantalang marami pa rin sa atin ang nananatiling nasa dilim, maruming tubig ang iniigib, mali-mali ang laman ng mga pinag-aaralang libro, modules o mga materials na ibinibigay ng mga guro na (sana) nagbibigay ng tamang paggabay at aral hindi lang sa loob ng klase o paaralan.

Kulang sa kaalaman. Kulang sa pagiging creative o maaaring sabihin na may kulang (rin) sa passion para matupad ang mission.

Bakit nga ba mahilig sa pagkuha ng credit kung hindi naman sa kanila galing ang pondo, kung hindi naman sa sila ang naka-isip ng proyekto?

Wala talaga akong maisip.

Ano ba ang mga nakalatag na proyektong (sana) matapos bago ang termino at mga maiiwan para sa susunod na uupo sa pwesto?