KABANATA 53 — SA UNANG PAGKIKITA, SA UNANG PAGKAKAIBA
May mga pagmamahal na hindi nagsisimula sa salita, kundi sa pananahimik na may kasamang tibok.
Sa simbahan ng Quiapo sila unang nagkita.
Mainit ang araw. Amoy ng kandila’t insenso ang paligid. Ang hilera ng mga tao, mahaba’t marahan. At sa likod ng altar ng mahimalang Poong Nazareno—dalawang kaluluwang tila hindi naman talaga naghanap ng isa’t isa, pero pinagtagpo ng dasal.
Si Ysay. Nakatayo sa gilid, suot ang brown colored blouse. Pikit ang mata, hawak ang rosaryo, at halatang may pasan-pasan sa dibdib. Para siyang eksena sa lumang pelikula—babaeng malungkot, pero maganda sa pagkasimple.
Si Ramil naman. Galing trabaho, may baon pang alikabok sa pantalon, may hawak na maliit na papel kung saan isinulat niya ang mga dasal niya. Napatingin siya kay Ysay, at sa di maipaliwanag na dahilan, parang… napahinto ang oras.
Hindi siya lumapit agad. Umupo siya sa hilera sa likod ni Ysay. Tahimik. Nagdasal. Pero habang pinipilit niyang bumalik sa sarili, pinipilit din ng puso niyang tumibok palapit sa babae sa unahan.
Matapos ang misa, tumayo si Ysay para umalis. Doon niya siya tinapik.
“Hi,” sabi ni Ramil, halos pabulong.
Ngumiti si Ysay, tipid. “Hello.”
Tahimik ulit.
Sabay silang naglakad palabas ng simbahan, parang parehong walang balak magsimula ng kahit anong kwento. Hanggang sa pareho nilang napansing may naputol na usapan na hindi man lang nagsimula.
Nagkatinginan sila—at sabay na napayuko, sabay na natawa.
“Uhm,” sabi ni Ysay, hawak ang phone. “Pwede ba… text na lang tayo?”
Tumango si Ramil, agad ding kinuha ang phone. “Oo. Mas… mas madali.”
At doon nagsimula ang pinaka-kakaibang unang date sa kasaysayan ng mga pusong nahihiyang umibig.
[9:42 AM]14Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡhVI6Hh13rK
Ysay: Ang init ng panahon ano? 😅
[9:42 AM]14Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡmr7foFdRGP
Ramil: Oo nga e. Pero parang ang lamig mo. Joke lang po. Sorry agad. 🙈
Napatingin si Ysay sa kanya, nakakunot ang noo pero may ngiting hindi mapigilan. Kinurot siya sa braso.
[9:43 AM]14Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡt9RpXe8zBe
Ysay: Lakas mo mang-asar. 😤 Pero natawa ako. Konti lang.
Tumawa si Ramil. Hindi malakas. Pero totoo.
Naglakad sila papunta sa plaza. Bumili ng mais sa tabi. Umupo sa isang mahabang bangko. Magkatabi. Magkalapit. Pero walang nagsasalita. Phone pa rin ang gamit.
[9:56 AM]14Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡgKD4Lx13Sr
Ramil: Ba’t ka nagpunta sa Quiapo?
[9:57 AM]14Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡFhjSL0WQvW
Ysay: Para magdasal. Para sa kapayapaan. Sa loob ko.
[9:58 AM]14Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHwYM0afAtS
Ramil: Ang ganda naman nun. Ako rin. Dasal para sa simula. Kasi parang matagal ko nang gusto ng bago.
[9:59 AM]14Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ29Tf78YF6r
Ysay: Baka ako yung bago. Char. 😅
[10:00 AM]14Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡUHUu02Zhox
Ramil: Pwede ba yun? Kasi parang gusto ko. Ikaw.
Sabay silang napatingin sa isa’t isa.
Tahimik.
Pero ibang katahimikan na ito—yung katahimikang hindi awkward, kundi panatag. Katahimikan na puno ng sigla. Katahimikan na kapag pinakinggan mo ng mabuti, maririnig mo ang huni ng puso nilang dalawa, sabay ang himig.
🎵 “Kung katahimikan lang ang umpisa ng lahat… sana ‘di tayo matakot sa walang sinasabi.” 🎵
At mula noon, sa bawat pagkakataon na hindi nila masabi ang nararamdaman, pinipili pa rin nilang manatili.
Maging tahimik.
Maging magkasama.
Maging sila.
14Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ7xdYFBZshq
