Uzun zaman oldu, kendime ne söylemeye çalıştığımı unuttum.

Belki de hiç konuşmadım.

Hep güçlü göründüm, çünkü sessizliğin bir tür güç olduğunu sandım.

Oysa içimde her sessizlik,

bir “beni anla” çığlığıymış.

Sonra fark ettim;

insanların seni anlaması için

önce senin kendine yaklaşman gerekiyormuş.

Ama ben hep uzaktan izledim kendimi.

İçime bakmak yerine dışarıdan baktım.

Sanki yabancı birini izler gibi.

Şimdi burada,

kıyıda,

suskun ama farkında bir halde duruyorum.

Belki hâlâ eksik bir şeyler var.

Ama en azından biliyorum artık:

Beni duymasa da biri,

ben kendime yaklaşabilirim.

— Kıyıda Biri

Agnes Obel – “Riverside”

Eskiden bir söz, bir niyetti.

Ve niyet, neredeyse bir yemin kadar güçlüydü.

“Gelirim” dendi mi, gelinirdi.

“Yanındayım” dendi mi, omuz olurdu insan.

Ama zamanla kelimeler çoğaldı,

anlamlar azaldı.

Ses yükseldi, ama duygu silindi.

Ve biz, duyduğumuz her şeyi dinliyor zannetmeye başladık.

Artık insanlar konuşuyor,

ama çoğu sadece gürültü çıkarıyor.

Bir yargı, bir etiket, bir suçlama ne kadar kolay…

Oysa hakkında konuştukları insanın

yaşadığı yolu, geçirdiği geceyi, içindeki yangını bilmiyorlar.

Bilmiyorlar ki,

bazen bir insan konuşmadığı için yıkılmaz,

ama anlaşılmadığı için eksilir.

Ve en acı olan şu ki:

İnsanlar en çok, hiç yürümemiş oldukları yollara hükmediyorlar.

Sözün değeri, ağızdan çıktığı an değil,

o sözü taşımaya ne kadar gönüllü olduğunla ölçülür.

Ve ben artık susanları,

anlattığından çok daha fazlasını taşıyanları dinliyorum.

Çünkü bazı sessizlikler, bir ömre bedel oluyor.

Dışarıdan bakıldığında sakinim belki.

Öyle görünüyorum en azından.

Konuşurken ölçülüyüm, susarken dikkatliyim.

Ama içimde?

İçimde başka bir hayat yaşanıyor sessizce…

Bazen o kadar çok düşünürüm ki,

bir kelimeyi duyduğumda ardındaki anlam zincirini fark ederim,

ama kimseye söylemem.

Çünkü anlatmak her zaman kolay değildir.

Anlayan azdır.

Zorlamak istemem.

Bazen küçük bir söz beni gün boyu düşündürür.

Bir davranış, bana gösterilen ya da gösterilmeyen bir şey,

kalbimin en kuytusuna dokunur.

Ama dışarıdan bakınca,

sadece biraz dalgınımdır.

İşte bu yüzden buradayım.

Burada yazarken kendim oluyorum.

Belki daha sakin,

belki daha sabırlı,

belki olmak istediğim “ben” kadar berrak.

Ama bu çelişki bir sahtecilik değil.

Bu, dönüşmekte olan bir benliğin dürüst günlüğü.

Çünkü insan iki taraftan oluşur:

Yaşadığı ve özlediği.

Olduğu ve olmaya çalıştığı.

Biri gözle görülür,

diğeri yavaş yavaş, satırların arasından kendini göstermeye başlar.

Ve bazen…

en çok kendimizi, bir yazının sonunda tanırız.

“Gerçekte olduğum kadar,

olmak istediğim hâle de saygı duyuyorum artık.

Çünkü ikisi birlikte ben ediyor.”

🎶Ludovico Einaudi – “Walk”

Zamanla anlıyorsun ki, herkesin “vermesi” aynı dili konuşmuyor.

Kimi maddi olarak destek olur,

kimi sabırla dinler,

kimi sadece yanında sessizce durur.

Ama içlerinden bazıları sadece kendi verebildiği şekilde verir

— ve ne yazık ki senin neye ihtiyacın olduğunu pek sormaz.

Ve sen bir gün, kendi duygularına dönüp bakarsın.

Kırılmışsındır.

Ama kızgın değilsindir.

Sadece içten içe şu düşünce dolaşır zihninde:

“Ben birini üzmemek için nelerden vazgeçtim,

oysa bir gün bile, ben üzülmeyeyim diye düşünüldüm mü?”

İşte burada başlar o ince fark:

Bazı insanlar seni “önemser”,

ama seni “öncelik” yapmaz.

Ve o noktada karar verirsin:

“Ben, sadece ‘verdiğim’ için değerli değilim.

Ben, olduğum hâlimle de değerliyim.

Ve artık içtenliğimi, içtenlikle karşılık alabileceğim yerlere taşıyacağım.”

Çünkü ilişki dediğin şey, terazisi olan bir bağdır:

Sen bu teraziyi uzun süre tek başına taşımaya çalıştın belki de.

Ama artık ağırlığını ölçmeyi öğrendin.

“Gönül, adalet arar.

Ve adalet, bazen bir davete verilen cevapta gizlidir

Müzik Önerisi:

Novo Amor – “Repeat Until Death”

Çünkü umut bazen büyük cümlelerde değil,

küçük bir “belki”de saklıdır.

Bugün kendime bunu hatırlatıyorum:

Henüz olmadıysa,

olabilir.

— Kıyıda Biri

Yiruma – “River Flows in You”