Çok sakinleştirici,çok sessiz...Sanki yıllardır bu saatleri bekliyordu.Hayatının bir çok döneminde de aynı sessizlik oluşmuştu ama artık insanlardan uzaktı.Bu kadar beyaz bir odada neden bu kadar kahverengi sandalye var diye düşündü,Dennis.Fotoğraf makinesinin parçalarının çoğunu almışlardı.Artık ilginç bulduğu şeyleri aklında tutması gerekecekti.Gözlerini kısarak odaya bakmaya başladı.Tamamen zihnine kaydettikten sonra ayaklarına baktı.Tıpkı bu oda gibi soğuk beyaz bir çift terlik giyiyordu.En son ne zaman ayakkabı giydiğini hatırlamaya çalıştı ama çok olmamıştı sanırım en fazla birkaç sonbahar önce olmalıydı.Arada sırada olmayan merceği üstündeki keten kıyafet parçası ile siliyordu.Başını,oturduğu sandalyenin arkasındaki duvara yasladı.Beklediği kadar sert gelmedi.Belki aldıkları yüzünden artık başını hissedemiyordu.Bulunduğu durum kendisince tarifsizdi ama bu benim gördüklerim ve duyumsadıklarımdan ibaretti.Şimdi bunları saçları hafif dağılmış,içinde bir şey olduğuna inandığı boş makineye sarılan,olanları anlatmaktan bıkmış ama farklı bir cevabı hala arayan ve bunları yazmamın sebebinden dinleyelim...

     ''Artık beni dinleyecekler mi?''

     ''Bilmiyorum Dennis...''