Destiny Myers was a lot of things, some called her a hero, some called her a fighter, some called her strong. A few called her big sister, one called her daughter, and one used to call her mother. That one had long since died and it was all her fault. It has been nearly ten years since that horrible day, and since than Destiny has locked herself away in her wonderful home that was made for more than one person. A home whose door would stay locked forever, until one day someone came banging on that door. A small child named Lola Summers.

And she needed help.

Lola Summer is a unique girl even for the old group of people across the world with jepei energy. She seems to hold seven different personalities inside of her small body, seven that can take control of her body based on the emotions she is feeling. Lola wants a lot of things, a safe home, a loving family, to never be a weapon that others want her to be. All of that seemed impossible until one day she woke up on Destiny's steps. And this odd woman took her in to protect her from another who wanted nothing more than to Destroy Lola and weaponize the other seven. They were strong, and she was weak.

Together, Lola and Destiny try to start a life together, to make new friends and strong allies. To try and be a family, but both seem to have one demon that won't stop chasing them. One that only wants what lies inside of Lola, she tried this once with Ruth. Destiny would never let her try this again,

She would rather die before that happened.

(This is gonna be the last of the three stories I am gonna work on here, the other two being Project Exodus and Chasing my Mother's Sins. How this will work is every other week I am gonna work on the projects here. This week was about working and posting this new story and chasing my mother's sins, the following week is gonna be about the 2nd batch of chapters for Project Exodus. So I hope you enjoy.)

Dünya gözlerimin bana oynadığı oyunla dönüyor. Bir yanıp bir sönen, gözlere işkence eden ışıklandırmalarla başım ağrıyor.  Kısık, buğulu bir ses yankılanıyor kulaklarımda. Düşünüyorum neden diye bir kez daha. Ne zaman sorsam cevap veremediğim bu sorulara bir kez daha cevap arıyorum. Neden insanlar dinlerde, mitlerde iyi ve kötü diye ayrılmaz? Neden ibadet eden, ibadet etmeyen şeklinde ayrılır. İnsan olmamız için iyi olmamız neden yetmiyor tanrılara. Ben neden sırf görmediğim bir şeye ibadet etmedim diye cezalandırılacağım? Bu mantıklı mı? Düşünüp sorguladıkça çevremin istemediği birisine dönüşüyorum. Peki ya ben böyle istiyorsam. Niye hep ben düşünüyorum, niye hep ben evet demek zorundayım? Niye? Kimine göre iyidir sorgulamak çünkü kendisini geliştirir ve yargılanmaz çevresi tarafından o kişi. Peki ya ben kıstım burada. Sesimi çıkaramıyorum. Sadece bu sorularla da değil, bu soruların getirdiği tonlarca yük ya çevrem kabul etmezse beni, ya her şeyi daha boktan hale getirirsem diye düşünmekten, kafamı meşgul etmekten yoruldum. Bu sorular uyutmamaya başladılar beni. Ya bir cevabı yok ya da ben bulamıyorum. Bu düşüncelerle boğuştuğum sırada mide bulantımda ortaya çıkıyor. Ayaklarım benden bağımsız hareket ediyor. Şu an beynimin değil ayaklarımın beni yönlendirdiğine yemin edebilirim. Ayaklarım bir noktada durduğunda yarım yamalak düşünebilen beynim, kapı olduğunu düşündüğü yerden içeri giriyor. İşte her şey burada son buluyor. Beynim bana oyun oynuyor sanki. Dün akşamdan kala hatırladığım tek şey bunlar. Bu çakırkeyif kafamla eve gelebildiğim için gülümsüyorum kendime. Ama bir sorunum var. Bir evin içinde bulunuyorum ama evim değil. Evin boyası benim evimin boyasına benziyor. Duvardaki tablolar, konsoldaki saksı ve Libertas Heykeli… Evime benziyor ama evim olmadığına eminim. Evi incelemeyi kesip bir insan arıyorum ama bulamıyorum. Kimsenin olmadığına emin olduktan sonra çıkmaya karar veriyorum ve evet yine bir sorun kapı kilitli. Gördüğüm her yere bakıyorum. Çekmeceler, koltuğun altı, yastık kılıfları fakat yok, anahtar yok. Balkona çıkıyorum belki atlayabilirim diye ama beş katlı bir apartmanın sondan bir önceki dairesindeyim. İhtimaller geçiyor kafamdan atlarsam kafamı çarpabilirim, en iyi ihtimalle kırıklar ve çiziklerle atlatırım. Fakat bu en iyi ihtimal. En sonunda balkondan içeri girip bir koltuğa oturuyorum. Sıralıyorum soruları kafamda. Nasıl geldim, kimin evi, birisi mi getirdi, getirdiyse neden yok, neden ev kilitli, neden çıkmama izin yok? Bu düşünceler sinirimi bozuyor. Bir telefon, bir haberleşme aracı arıyorum ama yok. Sanki bir şey beni bastırmak, kısıtlamak istiyor gibi. Tekrar ayağa kalkıyorum. Yaklaşık 1.5 cm olduğunu düşündüğüm kapı deliğinden bakıyorum karşı daireye. Maviye boyanmış bir ahşap kapı ve muhtemelen ev sahibi tarafından kapının üzerine resmedilmiş simgeler. Bu bana hem uzak hem de yakın olan kapı sayesinde düşüncelerimden biraz uzaklaşıyorum. Kapıya vuruyorum birkaç kez duyan vardır diye ama yok. Çıkamıyorum bu lanet yerden. Tekrar koltuğa gidiyorum ve yatıyorum bu sefer.

Soil is our heart

Wind is our mind

We are pure like water

Sometimes things can get be unclean

Don’t be displeased

You know what’s right, My friend.

Like a river, we spent our days in life

I see the morning of life and the night

Frozen heart told me many things

Deep ocean of my mind

Teach me how to live with the sharks

At the night it’s lonely

Don’t remind me anything at night

I’ll be born again in thoughts

I see the light far from home

That’s the life

Eyes.

Tiring mind

Tiring life

Will lead you to the basement

Don’t be let down yourself

Keep going where you want to be

Otherwise, you will end up in the sadness

Willingness and courage is the key

By innovative, you will see what you can be/do

From there you will come

Will rise like the sunshine

Thickness about your knowledge

Show you the world to you

The world will know about you

Don’t be stuck.

Poetry Collection by Aiken Dao

A girl fall off a bridge that teleports her to a world where everything she dreamed of existed. But  challenges face her as it is to be decided wether she is allowed to stay and who made her fall off the bridge

I am coming home. Miss my love

Miss your home?  Miss your Mom and Dad?

Cityville. A vile town of lies and it was time Julia Phillips acted upon it. She couldn’t live in this kind of a world and she knew a way out. The outside was supposedly swarming with monsters but were they really the murders everyone made them out to be? Older townsfolk talked about people who had escaped years ago and helped escapees. Was it true? Julia had been stolen from her happy home on Earth. Was it possible to get back? Julia was on a quest to find answers and escape her threatening world, meeting mysterious but lifelong friends along the way.

Four fast fixes of lockdown life

An eleven year old kid.  Home alone.  He hopes.