x
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡCg0b3xpbrI
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡhYcuXFprJX
فصل اول
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡA4rjx0qkzc
روزی روزگاری، در روستایی کوچک، دختری به نام سابرینا جوزف زندگی می‌کرد. او چشمانی آبی، موهایی زرد و ابروهایی زرد داشت و با مادر پیر و ضعیفش، بتی، زندگی می‌کرد. پدر سابرینا سال‌ها پیش فوت کرده بود و از آن زمان، او به تنهایی از مادرش مراقبت می‌کرد.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡfRsX0aSxoD
خانه آنها قدیمی و فرسوده بود. سقف خانه خراب بود و وقتی باران یا برف می‌بارید، آب به داخل نشت می‌کرد. در گوشه‌ای از خانه، تختی با پایه شکسته وجود داشت که با آجری تکیه داده شده بود - بتی روی آن می‌خوابید. زیر تخت یک جعبه مقوایی بود که سابرینا شب‌ها از آن به عنوان تشک استفاده می‌کرد.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡfmcfdNsigm
یک روز صبح، سابرینا از خواب بیدار شد، دست و صورتش را شست و رفت تا انباری را بررسی کند. فقط یک تکه نان و کمی پنیر باقی مانده بود. آهی کشید، آنها را در بشقابی گذاشت و برای مادرش آورد.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ3L9kVl0kPx
«صبح بخیر، مامان قشنگم. بفرمایید، صبحانه‌تان را بخورید و بعد داروهاتان را مصرف کنید. من باید بروم سر کار.» او گفت.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡIpOOFtQ5we
مادرش به آرامی پاسخ داد: «دختر عزیزم، داروهایم تمام شده. می‌توانی موقع برگشت مقداری تهیه کنی؟»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡSdpmiu1a67
سابرینا پیشانی مادرش را بوسید. «البته، مامان.»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡYy8tx5IKWv
لباس‌هایش را عوض کرد و رفت. سابرینا در یک کارگاه خیاطی کوچک کار می‌کرد. رئیسش، آقای فرانسیس، مردی تپل با ابروهای مشکی پرپشت، سبیل و چشمان تیره بود. او در آنجا با دختر دیگری به نام کاترینا کار می‌کرد که او هم چشم و ابروی تیره‌ای داشت.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡDFSLblMckZ
وقتی سابرینا وارد کارگاه شد، سلام کرد و گفت: «صبح بخیر، آقای فرانسیس.»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡKVyRdqp38R
او در حالی که وارد می‌شد و پشت میزش می‌نشست، گفت: «صبح بخیر، خانم جوزف. لطفاً به دفتر من تشریف بیاورید.»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ120CWk7xz8
سابرینا نگاهی گیج به کاترینا انداخت که کاترینا فقط شانه‌هایش را بالا انداخت. سابرینا نفس عمیقی کشید و وارد دفتر شد.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡdIAospXg0f
«بله، آقا؟» او پرسید.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡnUtGqhOpYg
آقای فرانسیس با لحنی پشیمان گفت: «خانم جوزف، متاسفم که باید شما را رها کنیم. یکی از مشتریان از کار شما راضی نبود.»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡKK54A8RN6y
سابرینا التماس کرد: «اما آقا، من به این شغل نیاز دارم.»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡAYpPIiI9QC
«متاسفم، خانم جوزف. تصمیم من قطعی است.»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡPJeOj1Wqak
بغضی گلوی سابرینا را گرفت. او با ناراحتی و آهی عمیق از کارگاه بیرون آمد. با خودش زمزمه کرد: «باید یه کار دیگه پیدا کنم.»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡYj8pJVHhBq
او در روستا پرسه می‌زد و از هر مغازه‌ای سوال می‌کرد، اما هیچ‌کس استخدام نمی‌کرد. ناامید، روی نیمکتی نشست و سرش را پایین انداخت.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡex1vcOzJWo
سپس ایده‌ای به ذهنش رسید: می‌توانست موهایش را بفروشد.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡpDvulzY1Ih
او بی‌سروصدا به خانه برگشت. مادرش خواب بود. سابرینا با لبخندی غمگین، به آشپزخانه رفت و یک قیچی پیدا کرد. موهای طلایی‌اش را بافت، آنها را کوتاه کرد و بی‌صدا از خانه بیرون رفت. به مغازه کلاه گیس فروشی رفت و موهایش را فروخت.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ4gjINxnLAZ
همین که با مقدار کمی پول از مغازه بیرون آمد، مردی توجهش را جلب کرد. او چشمان آبی و موهای مشکی داشت و برای اینکه شناخته نشود، کت بلند و کلاهی به سر گذاشته بود. نام او جکسون بود، مرد ثروتمندی که سعی می‌کرد مورد توجه قرار نگیرد.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHkzoOlRY2J
وقتی سابرینا او را دید، گونه‌هایش سرخ شد، بدنش گرم شد و دستانش عرق کرد - انگار در نگاه اول عاشق شده بود.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡZdIlq4Qbqw
درست در همان لحظه، یک دزد به او برخورد کرد. او به زمین افتاد و پول‌هایش پخش شد. دزد پول‌ها را قاپید و فرار کرد. سابرینا سعی کرد او را تعقیب کند، اما پایش آسیب دیده بود و نمی‌توانست حرکت کند.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡb9QHio5y1w
جکسون بلافاصله به دنبال دزد دوید. او را در کوچه‌ای تعقیب کرد و با مشت به صورتش کوبید و پول را از او پس گرفت. او به سمت مغازه کلاه گیس فروشی دوید.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡZsWOYLLRKs
سابرینا روی نیمکتی در همان نزدیکی نشسته بود و گریه می‌کرد. جکسون به او نزدیک شد.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡvi4jcoTTGp
«حالت خوبه؟» پرسید.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ1otamiHCrZ
او هق هق کنان گفت: «او پولم را گرفت...»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡpQQDUjXQkB
جکسون در حالی که پول را به سمتش دراز می‌کرد، گفت: «من آن را برایت پس گرفتم.»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡwc91qr4anX
سابرینا سرش را بالا آورد، پول را در دستان او دید و چهره‌اش از آسودگی روشن شد.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡp4wV7utB14
«خیلی ممنونم.»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡlvNL5jddwl
«خواهش می‌کنم. می‌خوای ببرمت کلینیک واتسون؟ اون پا خیلی بد به نظر می‌رسه.»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡkikgfbQCIg
«نه، ممنون. حالم خوب میشه.»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡwL148MgqNE
«پس حداقل بذار تا خونه همراهیت کنم.»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡXaJfFlolvp
سابرینا مکثی کرد، سپس سر تکان داد. «باشه.»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡvozSyndCcU
جکسون پیشنهاد داد: «به من تکیه کن تا راحت‌تر راه بروی.»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡgnKuUqfLQY
دوباره سر تکان داد و به او تکیه داد. با هم سوار کالسکه شدند. سابرینا از پنجره به بیرون نگاه می‌کرد در حالی که جکسون نمی‌توانست نگاهش را از او بردارد.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡKONHFym6P6
او به آرامی گفت: «لطفاً اینجا توقف کنید.»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡaR2r6j6vUJ
جکسون به کالسکه‌چی گفت بایستد و کمکش کرد پایین بیاید. نگاهی به خانه‌ی فرسوده‌ی او انداخت و غمی عمیق بر دلش نشست.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡy624A4GXrL
سابرینا گفت: «دوباره از شما متشکرم.»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡAH1FeE5gU3
او پاسخ داد: «چیزی نبود.»
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡuEWEZDYrxz
او لبخندی زد و وارد خانه‌اش شد. جکسون به کالسکه برگشت و از پنجره به بیرون نگاه کرد، در حالی که هنوز افکارش متوجه سابرینا بود.
116Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHjFEB5we1H
