x
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡnVOtv2Erwr
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡDkXDy7P9OR
فصل اول
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡckDIItEb8O
روزی روزگاری، در روستایی کوچک، دختری به نام سابرینا جوزف زندگی می‌کرد. او چشمانی آبی، موهایی زرد و ابروهایی زرد داشت و با مادر پیر و ضعیفش، بتی، زندگی می‌کرد. پدر سابرینا سال‌ها پیش فوت کرده بود و از آن زمان، او به تنهایی از مادرش مراقبت می‌کرد.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ9rRH3xb4kz
خانه آنها قدیمی و فرسوده بود. سقف خانه خراب بود و وقتی باران یا برف می‌بارید، آب به داخل نشت می‌کرد. در گوشه‌ای از خانه، تختی با پایه شکسته وجود داشت که با آجری تکیه داده شده بود - بتی روی آن می‌خوابید. زیر تخت یک جعبه مقوایی بود که سابرینا شب‌ها از آن به عنوان تشک استفاده می‌کرد.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡrkw8A9ZaeK
یک روز صبح، سابرینا از خواب بیدار شد، دست و صورتش را شست و رفت تا انباری را بررسی کند. فقط یک تکه نان و کمی پنیر باقی مانده بود. آهی کشید، آنها را در بشقابی گذاشت و برای مادرش آورد.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡmGZ01QvkUz
«صبح بخیر، مامان قشنگم. بفرمایید، صبحانه‌تان را بخورید و بعد داروهاتان را مصرف کنید. من باید بروم سر کار.» او گفت.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡe5pjUdvaE4
مادرش به آرامی پاسخ داد: «دختر عزیزم، داروهایم تمام شده. می‌توانی موقع برگشت مقداری تهیه کنی؟»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡpbsTEaiVux
سابرینا پیشانی مادرش را بوسید. «البته، مامان.»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡvQSt68ZtFf
لباس‌هایش را عوض کرد و رفت. سابرینا در یک کارگاه خیاطی کوچک کار می‌کرد. رئیسش، آقای فرانسیس، مردی تپل با ابروهای مشکی پرپشت، سبیل و چشمان تیره بود. او در آنجا با دختر دیگری به نام کاترینا کار می‌کرد که او هم چشم و ابروی تیره‌ای داشت.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡNbf4eKtOz8
وقتی سابرینا وارد کارگاه شد، سلام کرد و گفت: «صبح بخیر، آقای فرانسیس.»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡHcVa3SdTZc
او در حالی که وارد می‌شد و پشت میزش می‌نشست، گفت: «صبح بخیر، خانم جوزف. لطفاً به دفتر من تشریف بیاورید.»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡv5axzr9saK
سابرینا نگاهی گیج به کاترینا انداخت که کاترینا فقط شانه‌هایش را بالا انداخت. سابرینا نفس عمیقی کشید و وارد دفتر شد.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡu9FXffkYK7
«بله، آقا؟» او پرسید.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡBYcYxoFq3z
آقای فرانسیس با لحنی پشیمان گفت: «خانم جوزف، متاسفم که باید شما را رها کنیم. یکی از مشتریان از کار شما راضی نبود.»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡvSWFTNAr7F
سابرینا التماس کرد: «اما آقا، من به این شغل نیاز دارم.»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡUEGMH3CRpF
«متاسفم، خانم جوزف. تصمیم من قطعی است.»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡUnViaQn7nK
بغضی گلوی سابرینا را گرفت. او با ناراحتی و آهی عمیق از کارگاه بیرون آمد. با خودش زمزمه کرد: «باید یه کار دیگه پیدا کنم.»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡkV4yrzo1ns
او در روستا پرسه می‌زد و از هر مغازه‌ای سوال می‌کرد، اما هیچ‌کس استخدام نمی‌کرد. ناامید، روی نیمکتی نشست و سرش را پایین انداخت.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡwojL8lrj7R
سپس ایده‌ای به ذهنش رسید: می‌توانست موهایش را بفروشد.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡGoWYmEJGMu
او بی‌سروصدا به خانه برگشت. مادرش خواب بود. سابرینا با لبخندی غمگین، به آشپزخانه رفت و یک قیچی پیدا کرد. موهای طلایی‌اش را بافت، آنها را کوتاه کرد و بی‌صدا از خانه بیرون رفت. به مغازه کلاه گیس فروشی رفت و موهایش را فروخت.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡgnurmq08M9
همین که با مقدار کمی پول از مغازه بیرون آمد، مردی توجهش را جلب کرد. او چشمان آبی و موهای مشکی داشت و برای اینکه شناخته نشود، کت بلند و کلاهی به سر گذاشته بود. نام او جکسون بود، مرد ثروتمندی که سعی می‌کرد مورد توجه قرار نگیرد.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ0nnXJFSDWr
وقتی سابرینا او را دید، گونه‌هایش سرخ شد، بدنش گرم شد و دستانش عرق کرد - انگار در نگاه اول عاشق شده بود.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ3cYi7dpgPl
درست در همان لحظه، یک دزد به او برخورد کرد. او به زمین افتاد و پول‌هایش پخش شد. دزد پول‌ها را قاپید و فرار کرد. سابرینا سعی کرد او را تعقیب کند، اما پایش آسیب دیده بود و نمی‌توانست حرکت کند.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡVggktfe7M4
جکسون بلافاصله به دنبال دزد دوید. او را در کوچه‌ای تعقیب کرد و با مشت به صورتش کوبید و پول را از او پس گرفت. او به سمت مغازه کلاه گیس فروشی دوید.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡyaCMq7yoS1
سابرینا روی نیمکتی در همان نزدیکی نشسته بود و گریه می‌کرد. جکسون به او نزدیک شد.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡTijEx7c0wJ
«حالت خوبه؟» پرسید.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ8OoSSEBH1E
او هق هق کنان گفت: «او پولم را گرفت...»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡqKTw62cYK4
جکسون در حالی که پول را به سمتش دراز می‌کرد، گفت: «من آن را برایت پس گرفتم.»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡfEV0GALm7K
سابرینا سرش را بالا آورد، پول را در دستان او دید و چهره‌اش از آسودگی روشن شد.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡtwRWEyfoAz
«خیلی ممنونم.»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡjdYzLtAnZQ
«خواهش می‌کنم. می‌خوای ببرمت کلینیک واتسون؟ اون پا خیلی بد به نظر می‌رسه.»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡtp4SL8C48a
«نه، ممنون. حالم خوب میشه.»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡDxMIKbYk51
«پس حداقل بذار تا خونه همراهیت کنم.»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡxLq6aoZmLj
سابرینا مکثی کرد، سپس سر تکان داد. «باشه.»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡjTlnN1rqr2
جکسون پیشنهاد داد: «به من تکیه کن تا راحت‌تر راه بروی.»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ4SLDptk5c2
دوباره سر تکان داد و به او تکیه داد. با هم سوار کالسکه شدند. سابرینا از پنجره به بیرون نگاه می‌کرد در حالی که جکسون نمی‌توانست نگاهش را از او بردارد.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡrkcDS0xhUd
او به آرامی گفت: «لطفاً اینجا توقف کنید.»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡTCqpyGIezt
جکسون به کالسکه‌چی گفت بایستد و کمکش کرد پایین بیاید. نگاهی به خانه‌ی فرسوده‌ی او انداخت و غمی عمیق بر دلش نشست.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡQAhR5Ra3U2
سابرینا گفت: «دوباره از شما متشکرم.»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ8Uhpf8Mn8R
او پاسخ داد: «چیزی نبود.»
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡIwAYPOo2Cy
او لبخندی زد و وارد خانه‌اش شد. جکسون به کالسکه برگشت و از پنجره به بیرون نگاه کرد، در حالی که هنوز افکارش متوجه سابرینا بود.
120Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡgw59DbJTY3
