131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡhQXA0aT6Vv
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡxrLRn2FpiJ
فصل اول
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡl0hlpSjoAn
روزی روزگاری، در روستایی کوچک، دختری به نام سابرینا جوزف زندگی می‌کرد. او چشمانی آبی، موهایی زرد و ابروهایی زرد داشت و با مادر پیر و ضعیفش، بتی، زندگی می‌کرد. پدر سابرینا سال‌ها پیش فوت کرده بود و از آن زمان، او به تنهایی از مادرش مراقبت می‌کرد.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡxAiAqruNrS
خانه آنها قدیمی و فرسوده بود. سقف خانه خراب بود و وقتی باران یا برف می‌بارید، آب به داخل نشت می‌کرد. در گوشه‌ای از خانه، تختی با پایه شکسته وجود داشت که با آجری تکیه داده شده بود - بتی روی آن می‌خوابید. زیر تخت یک جعبه مقوایی بود که سابرینا شب‌ها از آن به عنوان تشک استفاده می‌کرد.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡmgWNmNOcgw
یک روز صبح، سابرینا از خواب بیدار شد، دست و صورتش را شست و رفت تا انباری را بررسی کند. فقط یک تکه نان و کمی پنیر باقی مانده بود. آهی کشید، آنها را در بشقابی گذاشت و برای مادرش آورد.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡw0MgOqRfy7
«صبح بخیر، مامان قشنگم. بفرمایید، صبحانه‌تان را بخورید و بعد داروهاتان را مصرف کنید. من باید بروم سر کار.» او گفت.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡlrUAB71UX8
مادرش به آرامی پاسخ داد: «دختر عزیزم، داروهایم تمام شده. می‌توانی موقع برگشت مقداری تهیه کنی؟»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡFdAb1gbTvO
سابرینا پیشانی مادرش را بوسید. «البته، مامان.»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡlZVWc6ZHz2
لباس‌هایش را عوض کرد و رفت. سابرینا در یک کارگاه خیاطی کوچک کار می‌کرد. رئیسش، آقای فرانسیس، مردی تپل با ابروهای مشکی پرپشت، سبیل و چشمان تیره بود. او در آنجا با دختر دیگری به نام کاترینا کار می‌کرد که او هم چشم و ابروی تیره‌ای داشت.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ0yOvqwLeiW
وقتی سابرینا وارد کارگاه شد، سلام کرد و گفت: «صبح بخیر، آقای فرانسیس.»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡKY7ua4y6Yh
او در حالی که وارد می‌شد و پشت میزش می‌نشست، گفت: «صبح بخیر، خانم جوزف. لطفاً به دفتر من تشریف بیاورید.»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡwxjV2eNHz4
سابرینا نگاهی گیج به کاترینا انداخت که کاترینا فقط شانه‌هایش را بالا انداخت. سابرینا نفس عمیقی کشید و وارد دفتر شد.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡZzJykHXPVC
«بله، آقا؟» او پرسید.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡekMESBnKn3
آقای فرانسیس با لحنی پشیمان گفت: «خانم جوزف، متاسفم که باید شما را رها کنیم. یکی از مشتریان از کار شما راضی نبود.»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡQLVh6pFWrO
سابرینا التماس کرد: «اما آقا، من به این شغل نیاز دارم.»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡN5o4JFe52V
«متاسفم، خانم جوزف. تصمیم من قطعی است.»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡNC1jXHv9He
بغضی گلوی سابرینا را گرفت. او با ناراحتی و آهی عمیق از کارگاه بیرون آمد. با خودش زمزمه کرد: «باید یه کار دیگه پیدا کنم.»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡVFpcKvRIzG
او در روستا پرسه می‌زد و از هر مغازه‌ای سوال می‌کرد، اما هیچ‌کس استخدام نمی‌کرد. ناامید، روی نیمکتی نشست و سرش را پایین انداخت.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡbiek8tkpcZ
سپس ایده‌ای به ذهنش رسید: می‌توانست موهایش را بفروشد.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡfqsLqMSmsB
او بی‌سروصدا به خانه برگشت. مادرش خواب بود. سابرینا با لبخندی غمگین، به آشپزخانه رفت و یک قیچی پیدا کرد. موهای طلایی‌اش را بافت، آنها را کوتاه کرد و بی‌صدا از خانه بیرون رفت. به مغازه کلاه گیس فروشی رفت و موهایش را فروخت.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡuY25zMuTZc
همین که با مقدار کمی پول از مغازه بیرون آمد، مردی توجهش را جلب کرد. او چشمان آبی و موهای مشکی داشت و برای اینکه شناخته نشود، کت بلند و کلاهی به سر گذاشته بود. نام او جکسون بود، مرد ثروتمندی که سعی می‌کرد مورد توجه قرار نگیرد.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ9lrGzCaJdh
وقتی سابرینا او را دید، گونه‌هایش سرخ شد، بدنش گرم شد و دستانش عرق کرد - انگار در نگاه اول عاشق شده بود.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡWJdunDZITn
درست در همان لحظه، یک دزد به او برخورد کرد. او به زمین افتاد و پول‌هایش پخش شد. دزد پول‌ها را قاپید و فرار کرد. سابرینا سعی کرد او را تعقیب کند، اما پایش آسیب دیده بود و نمی‌توانست حرکت کند.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡbT3R0SF94b
جکسون بلافاصله به دنبال دزد دوید. او را در کوچه‌ای تعقیب کرد و با مشت به صورتش کوبید و پول را از او پس گرفت. او به سمت مغازه کلاه گیس فروشی دوید.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡphrX1qXfCc
سابرینا روی نیمکتی در همان نزدیکی نشسته بود و گریه می‌کرد. جکسون به او نزدیک شد.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡvhciRSyQM9
«حالت خوبه؟» پرسید.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡepcqnZfrXv
او هق هق کنان گفت: «او پولم را گرفت...»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡSEvEkZdLh0
جکسون در حالی که پول را به سمتش دراز می‌کرد، گفت: «من آن را برایت پس گرفتم.»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡZSoef1VL10
سابرینا سرش را بالا آورد، پول را در دستان او دید و چهره‌اش از آسودگی روشن شد.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡw4yQ9erPJA
«خیلی ممنونم.»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡG68FlAqzdD
«خواهش می‌کنم. می‌خوای ببرمت کلینیک واتسون؟ اون پا خیلی بد به نظر می‌رسه.»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡiDXzljBF9N
«نه، ممنون. حالم خوب میشه.»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡESymEtmgPF
«پس حداقل بذار تا خونه همراهیت کنم.»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡwu5bohO0Ef
سابرینا مکثی کرد، سپس سر تکان داد. «باشه.»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡcd7naIEGy8
جکسون پیشنهاد داد: «به من تکیه کن تا راحت‌تر راه بروی.»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡQe72U4iqh8
دوباره سر تکان داد و به او تکیه داد. با هم سوار کالسکه شدند. سابرینا از پنجره به بیرون نگاه می‌کرد در حالی که جکسون نمی‌توانست نگاهش را از او بردارد.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡlNZHXizjah
او به آرامی گفت: «لطفاً اینجا توقف کنید.»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ7llRwvDU9e
جکسون به کالسکه‌چی گفت بایستد و کمکش کرد پایین بیاید. نگاهی به خانه‌ی فرسوده‌ی او انداخت و غمی عمیق بر دلش نشست.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ7FtTduF4EB
سابرینا گفت: «دوباره از شما متشکرم.»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡTTUEKkxtwN
او پاسخ داد: «چیزی نبود.»
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ1mv01WdDCD
او لبخندی زد و وارد خانه‌اش شد. جکسون به کالسکه برگشت و از پنجره به بیرون نگاه کرد، در حالی که هنوز افکارش متوجه سابرینا بود.
131Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡCr2Gt7hj5G
