Chapter 10 – Lunod sa Tahimik
“Kung anong ingay ng mundo dati, ngayon, para na lang akong nanonood ng silent movie. Wala na yung dati nating tawa. Wala ka na.”
Gabi na pero hindi pa rin mapakali si Roni. Nakahiga siya sa kama, pero gising ang isipan niya. Yung ceiling fan nga sa kisame parang mas kalmado pa sa damdamin niya.
Kanina lang, nakita niyang magkasama sina Migs at Arianne sa hallway. Pero hindi kagaya ng dati—walang tuksuhan, walang kilig, walang ngiti. Para silang mga taong sabay pero hindi magkasama.
“Pag-ibig nga naman. Nung ako ‘yung andyan, hindi mo nakita. Ngayong ikaw ang nawawala, saka mo hinahanap.”10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡcv1QEH5OeL
– Roni, sa journal niya.
Scene: Sa labas ng bahay ni Roni
Biglang may kumatok. Dahan-dahan siyang sumilip sa bintana. Si Migs. Basa ng ulan. Hawak lang niya ang kanyang jacket—pero hindi suot. Para bang wala na siyang pakialam kung ginawin siya, basta makausap lang si Roni.
Roni:10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡdupPbYKbJk
“Hoy, mamamatay ka sa sipon niyan. Pumasok ka nga.”
Pagpasok ni Migs, tahimik lang siya. Basa ang buhok. Basa ang damdamin. Umupo sa sofa na parang doon siya huhugot ng lakas.
Migs:10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡyXB6L61VKB
“Umalis na si Arianne. Hindi man lang ako pinagpaalaman.”
Roni:10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡjCBtrvhx8D
(pilit na kalmado)10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡhN7bHilLEv
“Anong sabi niya?”
Migs:10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡtfzNkEMIPe
“Wala. Naghintay ako sa labas ng classroom niya. Sabi ng classmate niya, magtatransfer na daw. Tapos may sulat lang—‘Thank you, Migs. You were kind.’ Ganon lang.”
Roni:10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡXWnRYduMTX
“…Ikaw kasi. Puro ka kabaitan.”
Tumawa si Migs—pero walang saya.10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡVfAq5FgXva
Migs:10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡEyy74T1M7N
“Alam mo ba, Roni? Sa lahat ng taong nakausap ko, ikaw lang ‘yung nakakatahimik sa isip ko. Pero ngayon, parang ikaw na rin ‘yung ayaw akong kausapin.”
Roni:10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡbUN2V8AEW7
“Hindi kita iniiwasan.”
Migs:10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡzvcbk36Ymj
“Hindi mo kailangan magsinungaling.”
Tahimik. Walang dialogue ng ilang segundo. Hanggang sa umiyak si Migs. Hindi iyak na may hagulgol—kundi ‘yung luhang hindi na kayang pigilan, na parang ulan kanina: biglaan, walang babala.
Migs:10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡRz7mGNR1uq
“Ang gulo ko, ‘no? Kahit ako, ayoko na sa sarili ko minsan. Pero Roni… kahit ilang ulit ko sabihin sa sarili kong tama yung pinili ko, ikaw pa rin ‘yung hinahanap ko. Palagi. Nakakainis.”
Roni:10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡNN9vf3Nzjv
“Bakit mo pa sinasabi sakin ‘to?”
Migs:10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡAGBwD28D36
“Kasi ayoko na lunurin yung sarili ko sa tahimik. Mas mabuti pang masaktan ako ng totoo, kaysa lamunin ako ng ‘baka’.”
Roni walks to him. Umupo sa tabi. Hinawakan ang kamay niya. Ramdam niyang nanginginig ito—hindi dahil sa lamig ng gabi, kundi sa bigat ng iniwan ni Arianne at ng lahat ng hindi nasabi nila noon pa.
Roni:10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡrJ6wHKBO8Y
“Sige. Hindi na tayo magtatago. Pero hindi rin muna ako magpapakatanga. Gusto kong marinig mo ‘to, Migs... Hindi ko alam kung ano na tayo. Pero kung totoo ka na ngayon, doon lang ako sasabay.”
Migs nods. “Totoo na ‘to.”
Scene End:
Nagpaalam si Migs makauwi, pero bago pa siya makalabas ng gate, sumilip ulit si Roni at tumawag:
Roni:10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡzKnV03bJ0X
“Hoy, Migs.”
Migs:10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡnajyC8V9KS
(lumingon)10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡaVl1uw2SWb
“Oh?”
Roni:10Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡwLYZhpmqsu
“Next time na umiyak ka ulit, siguraduhin mong may dala kang siopao. Naiiyak na ako, nagugutom pa ako.”
Tumawa si Migs—mas totoo, mas magaan.
ns216.73.216.208da2
