He's supposed to meet someone who will forget his worries, traumas and a temporary fix never expecting to meet an unemotional and poker face woman which she thought is a potential "client" for her Psychotherapy subject.

Michael has a lot of problems needed to fix, family, social meet-ups, and some others that he have no idea what to prioritize including his monthly facial care. Pete, his only friend lend a calling card to see and seek some help to a professional that might help him or guide him in anyway the doctor can. After a week of planning to see or not to see Dr. Peregrine, he called and made an appointment. And today he went to the clinic and waited for the Dr. to meet him. He saw a woman went inside the Doctor's clinic and thought that she skipped the line. Pissed, he also entered the room and saw the woman which he thinks is in her early 20's wearing a white animated print t-shirt paired with dark blue cotton pants and a converse sitting on the doctor's chair while reading a patients record. She did not let him speak and told him to sit down. His brain's stuck at the moment (maybe because of the problem occurs and still in shock seeing the woman inside the room.)

"Good afternoon, Mr. Reyes. I was asked by Dr. Peregrine to see you today because he cannot find time to see you."

What kind of service is this?! He said to himself. He tried not to be rude, he's a gentleman and he needs to end this meeting or something fast.

"You're silent, means it's fine with you and I can tell that you're in a hurry." She said while glancing at my hands tapping my thighs, a sign that I am really in a hurry or I am pissed right now. Can't she see that I am really sorry for myself wasting time here instead of working on my office until dawn?

"How's your sleep, Mr. Reyes? Are you comfortable of Mr. Reyes or Michael?" She's as calm as a tree in the park while inside me I am starting to-

"Here, to help you calm your nerves." She hand me a mint flavored candy. I don't know what happened but I followed what she told me.

Everything follows, I told the woman anything, any word that comes from my mouth without thinking about literally anything. I can remember that she's relaxed while listening to me, nods as a sign of understanding what I told her and writing some on her color red notebook. Why not pink? I asked to myself, there's some mystery there that I cannot explain why can't I ask her while I am the only one who's willing to tell her everything and anything?

I found myself back on my office not noticing that Pete's asking for some details what happened to my visit to his recommended doctor. At first, I was hesitant to tell him however, the guy is persistent or maybe I wanted to tell him myself to see his reaction. I need an explanation or something that will make sense 'cause this is new to me.

"When's your next appointment to the doctor?" Is what I heard from him.

Two weeks after I need to meet the mysterious woman. Two days from now, I'll see her again. Do I need to wear formal or casual clothes? Do I need to style my hair or leave it like the last time? Why am I thinking of such things anyway? It's not a date, I am seeing a doctor to help me with whatever's going on with my life, what the f is happening?

Does this "clinical/medical thing" really works or am I wasting time and money for this? Whatever. If I am still like this for the coming month, I am out.

"What? Is there something wrong with my face? Teeth? Hair?  Casual wear today because today is Sunday." Am I explaining too much that made Pete laugh? "Nothing, man. It's just that something is in the air. I can feel it." He's smiling, the teasing smile I can tell as it's too obvious if you can see him.

He drove his car 'cause I am not into the mood to drive today.

"Someone's excited to see his doctor." Pete is too bored to tease me today. I ignored him and his teasing glances at me.

"Mr. Reyes." We heard the nurse called my name so Pete and I went inside the room where I first saw the doctor I forgot her name or she did not told me?

"Good morning Dr. Peregrine." I heard Pete and shook hands with the doctor. Where is the woman?

"Good morning to you, too. And Mr. Reyes. Rye gave me the documents regarding your concern and I apologize for not seeing you I tried to find time but there's an emergency and Rye is the only person available that time. I assure you, she is still studying but she's a reliable and capable to help you on your current situation." The doctor's too guilty but as a professional you won't see any guilt from his face, at least it is clear that he is guilty not a stoic face from someone.

Rye is the woman's name, Rye, Ryan? Reign. What is that name?

(Siguro) Kapag nakilala mo na 'yung ibang tao, makikilala mo rin 'yung sarili mo.

(Siguro) Kapag may nakilala kang bago, mas makikilala mo ang sarili mo.

(Siguro) sadyang matigas lang talaga ang ulo mo.

(Siguro) natural na kamahal-mahal Ka kaya Hindi Ka maiwan-iwan kahit na bitaw na bitaw Ka na.

(Siguro) mahirap Ka talagang iwanan at makalimutan.

(Siguro) sila na ang matitigas ang mga buto at hindi nila magawang iwanan ka.

Cinderella or Cinds to her male best friend Cody (they are not lovers, just a male-female friendship) is not too poor nor too rich in their hometown. She is not the too kind type of girl and she likes to be alone most of the time but she hangs out with Cody since they are childhood friends and neighbors as well. They both went to college but she dropped her Culinary course because she felt bored or she needs something that'll give her another feeling (which she's still figuring out) Cody finished his Culinary and works at the city and finds time to meet Cindy every other week because he's worried about her. He is aware that his best friend can live alone and protect herself different from the Cinderella they've been watched when they were kids although he knows that she also needs a company, not a Prince Charming or some @$$hole that'll make her feel useless or stupid. He learned from his younger sister that Cinds entered a vocational course near their hometown and currently teaching kids from a primary school three blocks away from their home which he thinks is cool and fun. Cody decided to visit his best friend and pedaled his bike to her apartment where she lives while teaching. He went to a convenience store before he went to her apartment and bought some snacks and drinks.

While choosing which snack he wants to buy, he saw Cinds in the counter. He did not waste time to think of anything and went to her asked her how was she while he's in the city. She affirmed all of them were true and she's a part-time worker in the store on weekends and teaching three days a week. He can see and feel that while hearing her stories she's literally having fun on her present life, living her life and found herself while he's also living his dream as well. She's too overwhelmed on telling stories on her daily life and he can't find an opportunity to tell her that he found his girlfriend who is a regular on the restaurant he is working.

Parang ang daling pumili ng pulitiko.

Sobrang nega na ba kung nakaka-paranoid na pumili ng kandidato, hindi madaling sabihin na dapat may puso, may utak, kung kahit sino ang maupo sa pwesto ay walang kasiguruhan kung walang pansariling intention or lahat in favor sa kanya at sa lahat ng po-protektahan nya o ng mga taong pinagkakatiwalaan nya? Kung pakikinggan ba nya, babalansehin ang pro's and con's, kung anong magiging epekto pagkatapos ng ilang buwan o taon sa kung anuman ang pirmahan nyang batas, kung paano sya magiging handa sa mga sakuna o hindi inaasahang panibagong sakit na wala pang ma-imbentong lunas na hindi pansamantalang gamot o solusyon lang.

Ano nga ba ang kailangan natin para umunlad ang ating bansa? May alam sa economics? Hindi ibababa ang iba para sya lang ang aangat? May konsensya? Alam ang solusyong gagawin o pa-planuhin para hindi na maulit ang hindi magandang nangyari sa nakaraan? Mga pagkakamali at pagkukulang ng mga naunang naupo sa pwesto? May pagmamahal sa bansa? Gaano kalawak ang pang-unawa at pasensya para maisakatuparan ang lahat ng proyektong makakatulong para iangat ang ating bansa?

Lahat yata hawak ng pulitika... Tv, movie, news, sports, arts, business lalo na kung may gold medal at nakilala worldwide pero kung walang uwing gold, walang support galing the gobyerno.

Returning the favor?

Feeling super boring na ng buhay nya kaya naisipan nyang mag-unwind, mag-relax at huwag mag-isip ng kahit na ano sa pinaka-mataas na parte ng building ng school ng kapatid nya. Nag-deliver sya ng dimsum (family business) sa school adviser ng kapatid nya bilang pasasalamat dahil naka-pasa sa exam kaya naisipan niyang ipahinga muna ang sarili dahil super bored na sya, hindi sa buhay nya kundi sa araw-araw na existence nya sa mundong ito na mag-deliver ng siomai, dumplings, siopao, cuapao at noodles dahil ayaw ng papa nila na mag-hire ng additional staff sa maliit nilang cafeteria. Ayaw ng papa nyang mag-branch out o mag-franchise ng business dahil simpleng tao lang daw ito at hindi katulad ng ibang "businessmen" sa lugar nila na hindi na nagta-trabaho ng pisikal at panay franchise ang ginawa sa mga na-established nilang negosyo. Ang papa na lang yata nila ang naiwang matandang naninirahan sa lugar namin na matiyagang nagtitinda at hindi katulad ng ibang kasabayan niya na nakapag-bakasyon na kung saan-saan dahil ayaw ipag-katiwala sa iba ang cafetería. Doon daw kasi nagsimula ang lahat sa kanila ni mamá. Nabuo ang pangarap nila na makapag-patayo ng simpleng kainan para sa simpleng mamamayan ang slogan. Ok lang naman sa amin ni Mimi, yung bunsong kapatid ko. Dalawa lang naman kaming mag-kapatid at matanda ako ng limang taon sa kanya. Hindi na ako nagkaroon ng chance na makahanap ng ibang trabaho dahil namatay si mama mismong araw ng graduation ko. Ang saklap no? Pang-MMK. Erased na nga muna, wala ako sa mood mag-drama. Ayun, dun nagsimula ang pagiging delivery girl ko. Ok lang din kay papa kung hindi raw ako girly or feminine at si Mimi ang sumalo ng pagiging feminine ni mama. Kahawig ko nga raw ang papa ko, female version daw ako at minsan natatawag na "boy" ng mga nagpapa-deliver. "Boy, ito yung tip ko" mga ganun tapos syempre magpapasalamat ako sayang ang bente, "ay sorry, babae ka pala". Nakaka-ewan ano bang dapat kong maramdaman? Hindi naman Ako nao-offend dahil hindi rin ako nagsusuot ng mga blouse at skirt. Inappropriate kaya kung magba-bike or motor ako tapos naka-skirt? Parang tanga, di ba?

Bumalik lang ako sa present time at nawala sa momentum magmuni-muni ng may narinig akong "eherm" napatayo tuloy ako akala ko kasi yung guard ng school pero kilala ako nun dahil alumni rin ako rito. Nakita ko nakatayo sa harapan ko yung bagong teacher ng school, yung nakakainis na dating schoolmate/ka-batch ko na nag-aral abroad at muling bumalik rito para magmana ng position ng papa nya.

"Hi, enjoying the weather?" Sabi nya. English ka pa ha, akala mo naman mestizo. Kakagigil talaga 'to kahit dati pa.

"Kanina oo, pero ngayon hindi na. Lumakas yung hangin parang pang-bagyo ganun. Sige, alis na'ko." At nagmadali na'kong umalis sa building na 'yun hindi ko na hinayaang magsalita pa siya ulit baka humangin pa ng sobrang lakas dahil sa kanya. 😡 Mamayang hapon pa ang uwi ni Mimi dahil practice ng graduation nila at hindi ko na siya kailangang sunduin malaki na siya, kaya na niyang umuwi mag-isa.

Isang linggo ng mangyari nang nagkita kami. Sobrang liit lang kasi ng lugar namin kaya sobrang bilis rin ng balita. Maririnig sa cafetería na dumating na nga siya, nandito na ang anak ng matandang Juanito, at kung ano-ano pang nakakawindang na balitang hindi malaman kung saan o ano ang pinagmulan.

Kagabi natanong tuloy si papa kung nakita ko na daw ba si Juanito. Sabi ko retired na po siya at hindi ko alam kung nasaan. Tinawanan lang ako ni papa at hindi daw yung ama ang tinatanong nya kundi yung anak. Sabi ko hindi ko po siya ulit nakita at wala akong planong makita siya ulit.

Araw ng linggo ng magpasya si papa na mag-simba daw kami at dumalaw kay mama. Excited naman si Mimi dahil hindi pa kami ulit nakalabas na magkakasama. Ibahin ko daw yung damit ko, dapat daw pang-simba at hindi pang-gala. (Alam nyo na kung ano 'yun. Isang dress lang ang meron ako pero naka-sneakers hindi pwedeng hundred percent na si papa ang masusunod, ako kaya ang magsusuot ng naka-bestida sa simbahan na makikita ng mga kapitbahay namin?!)

Grabe ang nerbyos ko habang nasa owner type jeep at nasa passenger seat, si papa ang nag-drive at sa likod naman si Mimi na busy mag-make up.

"Pasadahan mo na rin ng manipis na make-up ang mukha mo para hindi ka maputla sa simbahan, anak." Sabi ni papa habang nagmamaneho papunta kay mama, sa simbahan kami pagkatapos.

"Pa, kahit sino tatanggapin sa simbahan huwag kayong ano dyan." Naiinis na'ko ang kulit naman Po ng papa ko parang dinaig pa ang teenager sa kakulitan.

Hindi naman na niya ako pinilit, at si Mimi nangingiri lang sa'min. Sapakin ko siya kapag pinilit din nya akong pinturahan ang mukha ko. 😑

Nine am mass ang naabutan namin, medyo marami na ring tao at syempre mga kapitbahay din namin. Maliit na chapel lang naman ang nakatayo para maging simbahan namin.

Pagtingin ko sa likuran ko para sa "peace be with you" nandun si Juanito at ang pamilya nya, nainis tuloy ako pero nag-sorry po Lord sa isip ko kasi alam kong mali na may sama ng loob sa kapwa at kahit na malaki o maliit ang kasalanan dapat patawarin. (Forgiven but never ever forget ang motto ko kapag may umagrabyado sa'kin 🤣) Dumagdag pa sa inis ko yung nakita kong nakangiti si Juanito pati yung mata niya nakangiti rin. Nakakagigil talaga. Mangungumpisal na ba ako after ng mass o mamaya na lang bago matulog?

Hindi pa natapos ang paghihirap ko ng hintayin pa kami nila Don Juanito sa labas ng simbahan (Hindi ako sigurado pero alam ko mayaman talaga ang pamilya nila) Mabait kasi ang matanda kaya mahirap tanggihan sa tanghalian.

May driver sila, magkatabi sa unang parte ng van ang parents ni Juanito, katabi si papa tapos kaming tatlo nila Mimi at Juanito sa likod. Ako ang nasa gitna nilang dalawa. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko na nakatabi ko siya sa upuan. Nakakainis naman 'tong araw na'ko. Halos isumpa ko kasama siya. Napabalik tuloy ako sa highschool days ko.

Her kind of story is cliche', the difference is her attitude towards the other characters. She doesn't care what other people may say. She's not the prettiest and smartest in the campus but almost every student adores her because of her "I don't care/badass" attitude. And some girls copying her casual street style wear, her short hair cut with two hair different colors aside from her naturally black hair (maroon and blue). Guys secretly puts stuffs in her locker. (Stuff toys, chocolates, love notes, snacks and candies, candles, keychains and other cute stuffs like everyday is Valentine's day) Others may think she's a mystery or a phantom or there are some who thinks she's subtly asking for attention and secretly enjoying the attention the students she is receiving. No one knows what's on her mind or no one bravely asks or approach her until one day after school one guy shouts her full name while he's on the rooftop of the campus and she's walking outside the school gate that made the students even her stare at him.

He's still on the rooftop and invited her to be his partner on their prom night this coming week. Everyone gasps because of his audacity to be her prom date. How could he dated to ask her?, Why her, not me?, Is he asking for death penalty and not her as prom date? Everyone stopped, the time stops, and her answer? Is Sure see you next Friday and walked away as if nothing happened.

The next week, all the students are talking about the upcoming prom night this Friday and the girls in her class are chatting on what they will wear on Friday, anything that's related to the event while the boys are busy playing games online and other groups are staring at her in secret knowing what will she react on other students of their class about the upcoming event that'll might be the best moment for them this year. Nada. Nothing change on her reaction. Anyone sees her alone on her desk, writing about something on her red notebook while wearing her headset (is she listening to music or  avoiding her classmates to speak with her or to not to listen to the gossips around the room?)

Wednesday lunch break while she's waiting in line for her lunch when the plucky guy approached her and lead her to his table with a couple of his friends full of meals. Everyone cheered when they saw them sharing the same table. The mysterious girl smiled and every student in the cafe' saw her beautiful smile for the first time, her eyes glistens while chatting with him and his friends no one knows what they are talking about. Are they watching a teen movie or series or they are seeing the real thing? The guy is not updating his social media accounts and the girl have no social media account. How the guy (who is not too popular and no one sees him on house parties but his friends were) make friends with the odd girl in campus without no one knows where she lives or not talking in class if it's not necessary or the teacher calls her name for recitation or class attendance?

Their story became the talk of the campus and on social media after their lunch break scene.

Many captions and imagined stories created by the followers of the #Admin (whose identity is unknown) spread over the social media, the only picture that they were together gained thousands of likes and their casual school wear (blouse, shirts, jeans, sneakers, baseball cap) became the campus' uniform instead of glittery short skirts and sleeveless blouses and high heeled shoes.

Before the prom night, other group of girls wanted to know what she'll wear (thinking they will wear the same she'll wear for the night) they wait for her after class in secret and stalk her to where she's going to buy her prom night dress but they failed to follow her because she hailed a cab and there're no other cabs or they have no private cars or even a bike to use to tail her.

Friday. No classes for the entire campus. The program begins at seven in the evening. The students gathers in the school gym. Everyone is anticipating the moment where both of the campus' odd pair will enter. The cameras outside the gate are ready, the student hosts are preparing for their lines "backstage" while waiting for the other students to come and indulge in the party. The professors are on their table chatting and drinking while simply monitoring the students on their behaviours and are ready to call the parents if they acts differently or strange.

Eight in the evening and the much-awaited pair is still not in the event. Others are thinking they created their own party, some are asking the guy's friends where are they, other group of students are sad because they ship the two, while others don't care as long as they have their food, they dance, they chatted with some students and partying.

Ten in the evening when the cameras outside the campus were instructed to transfer into the school gym because they are not expecting for other students to enter as the party's starting to wrap up.

Comedy naman talaga kung ngayon puro batikos at pang-aalispusta ang ibinabato sa iba, mga negative comments at halos tumalon ka na sa pinaka-mataas na building para sure na deads ka para matahimik na ang mga lint3k na mga ito na halos araw-araw na lang kung makapang-husga sa mga dapat at hindi mo dapat na ginawa or dapat na gawin.

Sa ngayon cguro wla pang makitang resulta o progress sa (mga) ginagawa at future plans nya, matutong maghintay ng three-five years pa (hindi rin ako sure pero mahirap mambatikos agad, hindi madaling map-plano at isagawa ito lalo na kung panay negative ang naririnig niya, or nila dahil hindi lang naman isang tao ang gagawa ng mga bagay para maging maayos ang isang lugar lalo na kung ang mga kapalpakan ang nakikita sa mga nakikita nila (or naririnig, whatever.) Mas madaling pumuna sa pagkakamali ng iba kesa makita ang sariling pagkakamali or nabubulagan na tayo dahil sa mabagal na pag-unlad o resulta na inaasahan nating makamit sa mabilis na paraan na maaaring magdulot ng mabilis din na pagka-sira dahil minadali dahil hindi na nila ninanais na kondenahin o bigyan ng iba pang kahulugan ang mga intensyon kung pang-sariling kapakanan o para sa marami at magagamit o mapapakinabangan ng mga kasunod na henerasyon na (sana) masuportahan at hindi panay pang-huhusga o hindi makakatulong para sa mga kasunod na proyektong makakatulong sa pag-unlad hindi lang ng isa kundi ng nakakarami.

What kind of adult will you be when you turn thirty or ten years after? Or what kind of adult you wanted to be when you're in your past thirties?

Today you're thirteen and your parents will advise you not to go to the parties or they wanted to meet your friends that will make them feel you are in the right group of people or friends. That is natural to our parents. They care for us, just different methods of parenting and misunderstandings will always the main problem in parent-child or guardian-child relationship.

We care for our parents however when they have this kind of feeling where their kids are acting differently (because of puberty stage) our parents are the first people who cares and worries for our safety and our future as well.

They are all normal, we experienced and felt those though sometimes the wall between the parents and their kids are becoming thicker and taller.

One day, you will see and feel the same as your parents so maybe this topic may help someone to reach out to their parents or to their guardians and tell to them what they really feel or what their parents make them feel on how they react on her new look or whatever changed they made to their selves (it might be because they wanted a new look, discovering their emotions, potentials, purpose or anything that'll make them feel good and the importance of their existence in this world?)

Do you still hate adults? Or you realized you will become one in the future?

So second year highschool na-late ako ng enroll (financial problems, lam na dis) at sa pinasukan ko may am at pm classes. Sa pm class ako napunta.

First time ko na-experience yung Wala pa sa bente yung kaklase ko at madalas marami pang hindi pumapasok. So ang ending, walang teacher. Ang mga kaklase ko, nasa canteen, yung iba may dalang sariling libro (mga Harry Potter, Percy Jackson at iba pa na walang kinalaman sa academic learnings) at may iba na sa mall pumapasok at hindi sa school. Nagkatamaran na ba ang mga teachers namin na magturo ng wala pa twenty na estudyante? Totoo ang 'tsismis' na mga rich kids ang mga nasa pang-hapon na klase (nakita ko at nakilala ko sila) Halata sa behaviours at sa paraan ng pagsasalita ang malungkot lang, nalagyan na sila ng label na "mayaman lang pero utak walang laman", "bulsa may laman, utak sabaw naman" or "troublemakers" so paano nga gaganahan pumasok kung nahusgahan na sila kung hindi naman pinapasukan ng guro na siya (sanang) gagabay sa mga batang mali ang pagkakahusga? Or kulang sa attention na nakukuha (or ine-expect sana) sa mga parents or guardians nila, wala ring nakukuhang attention mula sa inaaaahan ng mga batang 'yun sa pangalawang magulang nila (dapat)?  Kulang sa attention, kulang sa pang-unawa, walang compassion sa estudyanteng buo ang ibinayad pero hindi pinapasukan para magturo dahil sila ang dapat na gagabay para sa kinabukasan ng mga estudyanteng tinawag na troublemakers.

Isa pang dahilan kung bakit parang nakaka-praning magbasa ng libro? Kapag contradicting yung thoughts or contents ng libro. So alin ang Tama? Alin ang dapat gawin or sundin? Ang sagot, Wala. Kasi ikaw ang magde-decide. Ang libro ay gabay hindi para gayahin mo, para mapag-isipan mo kung Mali o Tama ba kung anong gagawin mo, anong plano mo or maglaan ka ng oras para sa pro's and con's ng decisions na gagawin mo. Kung mali o pumalpak ok, next na plan. (Mahirap pero ikaw naman ang magde-decide, ikaw ang nasa sitwasyon kung anong dapat mong gawin at marami kang iko-consider bago isagawa ang plano. (Plano nga, di ba?) 😑

Wala akong kwentang kausap. Boring akong tao. Clouded ang utak ko dahil sobra sa tulog. At bawal ang kape. 🤣🤣🤣

Anong nasa isip ko ngayon? Wala.

Anong nakita ko kanina? Marami. Yung driver ng SUV kanina nakaharang sa entrance ng mall, narinig ko sa taxi driver na marumi sa isang Asían country at parang dinaig ang horror film sa sobrang dumi at kawalang paki ng kapwa nila maging ng gobyerno. (Hindi Pilipinas ang tinutukoy ko, at na-realize kong may mas marumi pa pala sa Pilipinas lalo na ang gobyerno ng bansang 'yun. Ipagpasalamat ko pa pala na may ginagawang aksyon ang mga líder natin para mapanatiling malinis ang ating bansa pati kaya sa loob ng mga opisina nila may ginagawa ring aksyon para maging malinis o sa labas lang malinis? 😏 )

Kailangan OOTD kahit na palengke lang ang pupuntahan kasi sayang naman kung hindi magagamit.

Yung wala kang mai-tweet dahil sa pag-o-overthink kung anong reaction ni crush kapag nag-post ako ng picture ko na ninamnamnam ang ramen noodles? Baka isipin niya PG ako or tumataba ako dahil sa madalas kong pag-post ng pagkain, baka isipin nyang lalakero ako sa pag-retweet ng mga pictures ng mga celebrity crushes ko, paano ko ba ipapakita sa kanya na 'brainy' naman ako kahit papa'no?

Napadaan lang ulit.

Hindi ako mahilig magbasa ng libro.

Alam ko ang YA, General fiction, Sci-Fi, Harry Potter, Twilight, Percy Jackson , Perks of Being A Wallflower, 50 Shades of Grey, David Levithan, John Green, Haruki Murakami, Paulo Coelho, Carl Jung, Wattpad, Inkitt, Archive of Our Own, at iba pang nag-o-offer ng mga online (or offline, softbound at hardbound books na nabibili sa murang halaga) at marami akong natutunan. Napag-isipan ko lang ayoko pala ng maraming nababasa na libro dahil parang pare-pareho na lang ang laman. Syempre dahil 'yun ang tunay na buhay, reyalidad na may kaunting exaggeration para mas exciting at para lumawak ang imahinasyon ng mga mambabasa. Ok naman, totoo yun at wala sa isip ko na mang-offend ng readers at writers. Hindi ko ugaling mambasag ng trip ng iba dahil alam ko ang pakiramdam kapag napasok na ng iba ang mga trip mo sa buhay.

Napa-isip lang ako kung mas marami ba akong babasahing libro tatalino ako o magnumukha lang akong tanga at katawa-tawa dahil hindi ko nai-apply sa pang-araw-araw na existence ko dito sa mundo? Paano at saan ko magagamit ang mga nabasa ko? Kanino ko gagamitin? Lalayasan ko ba ang pamilya ko para matupad ang pangarap ko?

Hindi ko naman kailangang gawin 'yun, may tamang oras para dun. (Maling mindset, Tama?)

Maraming paraan, may podcasting, YouTube, mga book reviews online at ibang marami pang iba. Try mo one time para (baka o sana) may ma-discover ka pa na makakabuti para sa sarili mo at mahanap ang purpose mo dito sa mundo habang humihinga ka pa. At maraming ma-encourage na magbasa lalo na 'yung mga hindi nabigyan ng chance na makapag-aral dahil sa maraming dahilan isa na ang kahirapan.

At hindi ko rin naman ie-encourage ang mga 'bata' na gayahin nila kung anuman ang napanood, nabasa o narinig nila dahil may sarili silang pag-iisip at (sana) natuto na sila sa mga pagkakamali ng nauna sa kanila at (sana) makita nila kung ano ang naging epekto ng mga naunang pagkakamali para hindi na pamarisan ng mga sumunod at susunod pa sa kanila para may ibang resulta na (sana) para sa nakabubuti para sa kanila at maging sa marami.

So, yun lang. Napadaan. Random thoughts habang nagbabasa ng libro. 😏😏😏

Hindi Ka bobo kung magtatanong ka.

Hindi Ka mangmang kung nais mong malaman kung saan nanggagaling ang ulan.

Hindi katangahan kung nadulas Ka dahil hindi mo napansin na basa pala ang sahig... Pero nakakatatawa kasi nakakatawa talaga e. Huwag lang nag-aalala hindi ka nag-iisa, marami ng nadulas sa sahig na 'yan.

Siguro naman lahat naman tayo curious kung paano nagkakaroon ng tao sa tv, paano nagkakaroon ng boses sa radyo, paano nagkakaroon ng ulan, paano nabubuo ang paracetamol?, paano maging pangulo ng bansa, bakit umiiyak ang clown, (sorry that's a different story.....) Habang patagal ng patagal parami ng parami yung gusto mong malaman, matutunan. Kung ang mga nasa medical ay doctor, nurse, radiologic technologist, therapist, psychologist at marami pa, ang mga teachers, abogado, architects at iba pang mga professions ay nasa kani-kanilang position. Ang tanong, paano mo magagamit 'yung natutunan mo? Kanino at saan mo gagamitin ang pagguhit ng mga puno, sino ang makaka-appreciate ng mga likha mong figurines, ano ang magagawa ng tula at iba pa?

At anong kinalaman ng huwag mahihiyang magtanong? Lahat ng tao kahit na professionals na hindi humihinto sa pag-aaral. Hindi sila natatapos sa isang papel o higit pa para mapatunayang doctor sila.

Lahat ng tao natututo sa sariling pagkakamali at may iba natututo sa pagkakamali ng iba kaya hindi nila susubuking gawin dahil hindi nila nakitaan magandang resulta. (Gagawin mo rin ba kung nalasing siya at gumapang pauwi?, Iiwanan mo rin bang bukas ang pinto ng bahay mo kung iniwan nyang bukas ang pinto ng bahay nila at pag-uwi wala nang naiwang gamit sa bahay nila?)

Ilang ulit na siyang (na?) sinasaktan pero hindi nya iniiwanan, hindi niya magawang iwan. Mahal niya e. Anong pagkakamali nya dun? Na ginagawa na siyang punching bag pero kinikilig pa rin siya? Na naging "runner" na siya dahil sa trabaho ng jowa una at muntik-muntikan na siyang mahuli ng pulis dahil sa pinapagawa ng jowa nya pero hindi niya hinihiwalayan, isang dosenang anak na ang meron sila at ilang beses nang nanganib ang buhay niya at ng baby nila sa panganganak pero magkatabi pa rin silang matulog.

Paano ba masasabing mangmang, bobo, estupido, tanga ang isang tao?

Katangahan ba kung hindi niya magawang iwan dahil mahal niya? O may choice naman siya pero yun ang pinili nya? Nakakainis di ba?

Kamangmangan ba kung kulang sa mga sources o taong may intensyon na makatulong para matupad ang pangarap nila?

Minsan yun ang hinahanap natin, yung mga taong mapagkakatiwalaan na pupuno sa mga kulang natin at advanced ang napag-aralan na willing mag-share ng mga natutunan nila dahil nais nilang palawakin ang mga natutunan nila o naghahanap ng mga taong may kapareho ng nais na resulta gamit ang mga napag-aralan nila. Yung mga taong kapareho nila ng hangarin, kaisipan at pag-unlad hindi lang sila kundi maging ang komunidad nila.

Bakit thriller? Bakit angst?

Nakakapanindig naman talaga ng balahibo kung pulitika pa rin ang topic, di ba?

Angst because?... Benta sa mga millennials at gen z (haha)

So anong issue?

Wala lang.

2022 na next year pero wala pa ring ginagawa ang gobyerno para umunlad ang bansa natin, panay reklamo pa rin tayo at walang asenso.

Balakayojan

Caption: "what are you expecting for the last 365 days of the current government?"

Ewan ko. Wala akong maisip. Automatic na sagot.

"So wala kang pakialam sa bansa?"

"Wala kang pakialam sa mga nawalan ng trabaho? Sa mga nagugutom? Sa mga hindi nagkaroon ng pagkakataong makapag-aral? Sa early pregnancy? Divorce? Drug smuggling? Upgraded na Scammers? Sa mga frontliners? Sa mga nasa laylayan? Sa mga taong patuloy na nilalabanan ang korapsyon sa loob at labas ng gobyerno?"

"Hindi mo naiisip ang mga taong patuloy na nilalabanan ang mga sarili laban sa karapatang pang-tao, kahayupan at maging sa kapaligiran?"

"Wala kang naiisip na maaaring makatulong sa edukasyon, pang-kalusugan, medical, musika, media, sports, media (tv, radio, social media), sa mga manunulat, makatulong para umunlad ang ekonomiya?

Wala talagang maisip.

Ano ba ang dapat gawin?

Mag-rally sa Twitter?

Gumawa ng skit sa YouTube o Tiktok?

Ipakita sa IG ang larawan ng mga batang nasa kalsada, walang saplot at namamalimos sa mga sasakyang halos paliparin na maka-iwas lang sa mga nagtitinda ng basahan o mineral water?

"Bakit hindi?"

Para saan? Magigising ba ang utak ng mga nasa pwesto kung marami ang gagawa nun?

"Pwede. At least may nagawa ka para sa kanila."

Sinong 'sila'? Subukan mong gawin at ikaw ay pupurihin. Magiging eye-opener pa para sa ilan ang aksyon na ginawa mo. Nice Juan.

Ano nga ba ang mga expectations natin mula sa mga nasa pwesto? Ano naman ang hinihingi nila sa atin?

Kooperasyon.

Bakit nga ba natin tinulungan ang mga taong ito na matupad ang mga pangarap nila sa pamamagitan ng pagboto sa kanila samantalang tayo hindi pa natin alam kung ano ang (mga) pangarap natin, patuloy na hinahanap ang pangarap, pinipilit matupad ang (mga) pangarap at hinaharap ang mga balakid upang anuman ang mangyari matupad ang mga ito. At sa huli, silang mga nasa pwesto naipapasa ang mga (pansariling) batas, samantalang marami pa rin sa atin ang nananatiling nasa dilim, maruming tubig ang iniigib, mali-mali ang laman ng mga pinag-aaralang libro, modules o mga materials na ibinibigay ng mga guro na (sana) nagbibigay ng tamang paggabay at aral hindi lang sa loob ng klase o paaralan.

Kulang sa kaalaman. Kulang sa pagiging creative o maaaring sabihin na may kulang (rin) sa passion para matupad ang mission.

Bakit nga ba mahilig sa pagkuha ng credit kung hindi naman sa kanila galing ang pondo, kung hindi naman sa sila ang naka-isip ng proyekto?

Wala talaga akong maisip.

Ano ba ang mga nakalatag na proyektong (sana) matapos bago ang termino at mga maiiwan para sa susunod na uupo sa pwesto?

(inspirational?)

So wala akong Hugot, wala akong sasabihin pero anong nasa isipan ko? Anong reaction ko sa mga bagay na hindi maiwasang marinig, malaman o ano pa man? Wala. Bakit wala? Una, ano ba ang inaaaahang reaction mula sa akin? Pangalawa, Ako (lang) ba ang pinatutungkulan sa usapan? Pangatlo, hindi ko na dapat bigyan ng pansin ang mga bagay na makakapagpahina sa akin. Pang-apat, hindi ako mahilig sa (mga) ka-dramahan ng buhay ng marami. (Hindi ako mahilig o marunong makipag-away or wala akong naiisip na dahilan para sagutin o pansinin ang mga bagay na makakadagdag sa issue lalo na kung na-set na yung isip nila sa kung ano ang narinig o nakikita nila. So waste of time para depensahan ko pa Ang sarili ko at palabasing "biktima" ako dahil marami silang dahilan para ipakita ko kung sino ako, kung anong klaseng tao (na) ako dahil simple at ordinaryong tao lang naman ako, wala akong Tiktok or YouTube account, hindi ako celebrity o politiko or online infuencer na may million followers sa IG, Twitter or any social media/internet-based apps or blogs.

Hindi nga ako nag-o-overthink or iniiwasan ko na magkaroon ng paranoia anxiety. Wala akong paki. (misunderstood) or bago sa marami na makakilala ng taong hindi pumapatol sa mga (minsan kapatol-patol na talaga pero ako, deadma) bakit mo papatulan kung lasing or clouded ang utak (Hindi ko alam kung epekto ng gamot or isa sa mga 'naninibago' na makakilala ng katulad ko.) Bakit mo papatulan kung alam mong marami siyang issues sa'yo?, Kung sensitive or insensitive siya, anong dapat na sabihin ko? Anong reaction ang dapat na ipakita ko kung dama ko na kailangan nya ng simpatya dahil "walang nagmamahal sa kanya"?, Kung patuloy siya sa pagkabasa/panonood/pakikinig ng mga ka-dramahan sa buhay ng iba at iniidolo nya pa? Nakakatulong ba para sa kanya kung gagayahin una kung ano ang nakita nya? Naghahanap ba siya ng taong may mas mapaklang sitwasyon kesa sa kanya? Nakaramdam ba siya ng connection sa mga napapanood nya? Ano ba ang dapat niyang gawin para maiba ang "storya ng buhay" nya?

(Paano ko nga naman sasabihin ang mga bagay na katulad nito na alam kong lalo lang makakapagpataas ng blood pressure nila?)

Wala kasi akong hugot. Iniiwasan ko ang mga bagay na makakapagbigay ng angst sa buhay ko at pina-practice ko na maging kalmado kahit na alam Kong hindi rin "healthy" pero uunawain ko na lang dahil ayoko ng away, hindi ako marunong makipag-away. Pipiliin kong mamuhay ng tahimik at may kapayapaan sa puso at isipan ko dahil hindi na ako teenager para mamuhay sa mga negative, Panay hugot at toxic na environment.