11Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡxkcm9ik2D8
“Bentong! Hoy, Bentong!”
Napalingon siya mula sa pagkakaupo sa tapat ng sari-sari store. May hawak siyang basong may kalahating tanduay at yelo, iniinom na parang tubig. Pawisan, may mantsa ng pulang sarsa ang damit, at ang suot niyang tsinelas ay hindi magkapareho.
“Bukas na 'yung stage ha! Baryo Fiesta! Hinihintay ka ng mga tao! Naka-poster ka pa! Huwag mong sabihing di ka sisipot?” sigaw ng tanod na si Mang Jomar.
Tumawa si Bentong—hindi yaong matinis at buhay na halakhak ng dati, kundi basag, mabigat, pilit.
“Eh, baka naman mapahiya lang ako, Mang Joms. Hindi na ako uso ngayon. Baka sa halip na tawanan, sabuyan ako ng mani.”
“Subukan mo na lang, ‘Tong. Baka hindi mo kailangan ng malakas na punchline… baka sapat na makita ka nilang tumayo ulit.”
Hindi na siya sumagot. Tinungga niya ang natirang alak at tuluyang nilamon ng lungkot.
Sa Gabing ng Baryo Fiesta
Makulay ang banderitas. May halu-halong amoy ng inihaw, popcorn, at aspalto. Ang plaza ay puno ng upuang plastik, karamihan may pangalan ng mga barangay opisyal. Bata, matanda, at kahit mga lasing ay nagsiksikan sa harap ng makeshift na entablado. May tricycle driver na may dalang portable speaker, pinapatugtog ang luma niyang cassette tape: “Bentong Live! 2004.”
“Siya ‘yung sa noontime show dati diba?”
“Oo, siya ‘yung palaging biktima ng prank sa game segment.”
“Matanda na pala.”
Dumating si Bentong bitbit ang mikropono, medyo naglalakad na parang may tinatagong hilo. Sa gilid ng entablado, nakaupo si Martha—tahimik lang pero nagdarasal. Katabi niya si Caloy at si Marissa, suot ang paborito niyang pink na jacket na may Hello Kitty patch.
Umakyat siya sa entablado. May ilang pumalakpak, pero higit ang bulungan.
“Magandang gabi po sa inyo… mga ka-barangay…” umpisa niya. Inikot niya ang mata sa madla—iba’t ibang mukha, karamihang pamilyar, pero walang dati niyang mga kasamang komedyante. Wala ang studio lights. Wala ang cue cards.
“…ako nga pala si Bentong. ‘Yung dati n’yong pinagtatawanan tuwing tanghali.”
May tatawa sana pero napigil. Narinig ang bigat sa tinig niya.
“Ngayon, ako pa rin si Bentong. Pero hindi na ako pinagtatawanan sa TV. Pinagtatawanan na ako sa YouTube.”
May nagtawanan—‘yung tipong hindi sigurado kung dapat ba silang matawa.
“Alam n’yo, ‘yung mga joke ko noon, madalas galing sa sakit ko. Tapos babalutin ko ng punchline para hindi masyadong halata. Ngayon, wala na akong joke. Sakit na lang.”
Tahimik ang karamihan. May isang lasing na sumigaw mula sa likod.
“Uy! Magpatawa ka nga! Kaya ka nga andiyan eh!”
Napapikit si Bentong. Tinutok ang tingin sa mikropono. Malalim ang buntong-hininga.
“Teka lang,” sabi niya. “Hinahanap ko pa ‘yung sarili kong punchline.”
Naglalakad siya pabalik sa likod ng entablado—hindi pa tapos ang act, pero para bang sumusuko na siya. Napayuko. Hawak-hawak ang mikropono pero hindi makaimik.
Biglang tumayo si Marissa mula sa kinauupuan. Lumingon kay Martha.
“Ate… si Kuya… naiiyak na siya.”
“Marissa, wag na—”
Pero mabilis na tumakbo si Marissa sa entablado.
“Kuya Bentong!” sigaw niya.
Napalingon si Bentong. Gulat. Lahat ng mata ay nasa kanila.
Lumapit si Marissa. Wala siyang hiya sa ilaw, sa crowd, sa mikropono. Hinawakan niya ang kamay ng kapatid.
“Sabi mo sa’kin dati, ang tawag sa komedyante… ‘doktor ng puso.’ ‘Yung marunong magpagaan ng loob.”
“Naalala mo pa ‘yon, Marissa?”
“Opo. Kaya ‘wag mong hayaang mawala ang trabaho mo. Kasi ako, may sakit ang puso ko kapag malungkot ka.”
Marahang pumalakpak ang madla.
“Ano'ng gusto mong gawin ngayon, Marissa?” tanong ni Bentong.
“Gusto ko magpatawa. Sama tayo. Kahit hindi sila tumawa, okay lang. Basta sabay tayo.”
Hindi na napigilan ni Bentong ang pagtulo ng luha. Mabilis niyang pinunasan. “Sige.”
Marissa tumalikod sa audience. “Hi po! Ako po si Marissa, at ito po ang Kuya ko—siya po ang unang nagturo sa’kin paano ngumiti kahit walang dahilan!”
Tuwang-tuwa ang ilang bata sa unahan. Napangiti si Martha, at si Caloy ay palihim na kumuha ng video gamit ang cellphone.
“Kaya ngayon,” patuloy ni Marissa, “babanggit ako ng knock-knock joke, tapos siya po ang sasagot.”
“Game,” sabi ni Bentong, ngumiting pilit pero unti-unting nag-iinit muli ang mata.
“Knock-knock!”
“Who’s there?”
“Sayote.”
“Sayote who?”
“Sayote thank you sa pagtanggap sa Kuya ko!”
Boom. Tawanan.
Nagulat si Bentong. Marami ang tumawa. Matanda, bata, kahit ‘yung lasing na kanina'y pasigaw—ngayon ay pumapalakpak.
“Isa pa!” sigaw ng bata.
“Knock-knock!” sigaw ulit ni Marissa.
“Who’s there?”
“Mangga.”
“Mangga who?”
“Mangga-galing si Kuya kasi di siya sumusuko!”
Mas malakas ang tawanan. Sa unang pagkakataon sa mahabang panahon, narinig ni Bentong ang tunay na halakhak—hindi galing sa studio mic, hindi dahil may cue, kundi dahil may puso.
Tumayo siya nang diretso. Tinapik si Marissa sa balikat. “Ako naman.”
“Go, Kuya!” bulong ni Marissa, sabay abot ng mikropono.
“Knock-knock!”
“Who’s there?” sigaw ng madla.
“Alak.”
“Alak who?”
“Alak ka ba? Kasi sa’yo ako umasa nung wala na kong career!”
Mas malakas ang halakhak. Maging si Martha, natatawa habang may luhang tumatakbo sa pisngi.
Nagpatuloy si Bentong at Marissa. Halinhinan silang nag-joke, nagsayaw pa nga ng kaunti. Kinanta nila ang paboritong theme song ng sitcom ni Bentong noon, kahit kapos sa tono.
Pero walang pake ang mga tao. Ang mahalaga, muli nilang nakita ang Bentong na mahal nila—at higit doon, nakita nila ang isang kapatid at ang dalagang autistic na hindi nagsalita sa karamihan ng buhay niya, pero ngayong gabi, siya ang naging ilaw ng buong baryo.
Pag-uwi
Tahimik na ang tricycle pauwi. Si Bentong, hawak pa rin ang mikropono—na parang tropyong bigay ng gabi.
“Salamat, Marissa,” sabi niya.
“Ang saya kanina, Kuya.”
“Hindi ko kaya ‘yon kung wala ka. Ikaw na yata ang bagong punchline ko.”
“Punchline o lifeline?” sagot ni Marissa, sabay tawa.
At doon, sa gitna ng malamig na hangin at nagkukulay gintong ilaw mula sa poste ng barangay, muling nabuo ang lakas ni Bentong—hindi sa alak, hindi sa nakaraan, kundi sa kapatid na tinuruan niyang ngumiti... at ngayo’y siya ang nagturo sa kanyang tumawa muli.
ns216.73.216.251da2
