11Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡatEH7WEzkX
“Tao po! Mang Bentong! May nagpapadeliver po ng lumpia at coke—bayad na raw!”
Bumangon si Bentong mula sa kinakalawang na folding chair sa tabi ng kariton. Napakunot-noo siya. Wala siyang ka-text, wala siyang inaasahan. At higit sa lahat—wala siyang pambili.
“Sino'ng nagpadala?” tanong niya sa batang delivery rider.
“Wala raw pong pangalan. Basta sabi, ‘salamat sa mga tawa.’”
Hindi niya alam kung matatawa siya o mapapaluha. Ang tanging naiwan lang sa alaala niya ay ang mga panahong siya ang nagpapadala ng tuwa—hindi ang tumatanggap ng awa.
Flashback: Studio Lights, Tawa, at Tagumpay
“Noong araw,” bulong ni Bentong habang tinititigan ang pader ng lumang bahay nila kung saan nakasabit pa rin ang lumang framed photo niya—nasa gitna ng entablado, hawak ang mic, putok na putok ang ilaw sa mukha niya.
Tandang-tanda pa niya ‘yung hiyawan ng mga audience, lalo na kapag binibitawan niya ang pamatay niyang linya:
“Bakit ang tsinelas parang pag-ibig? Kasi kahit nawawala minsan, babalik din... pero kadalasan, iba na ang suot!”
Hindi man matalinhaga, pero palaging epektibo. Kahit ang director niya dati, si Direk Jimmy, palaging sinasabi:
“Bentong, hindi ka lang nakakatawa. May puso ka sa bawat punchline.”
Bawat taping, may pa-kape. Bawat tapos ng show, may pa-bonus. At sa tuwing maglalakad siya sa mall, may magpapapicture, may sisigaw ng “Wacky mo, Kuya Bentong!”
Minsan nga, muntik nang mawalan ng taping dahil nagkakagulo sa crowd.
Pero gaya ng lahat ng eksena, may cue ring mag-exit.
Ngayon: Alimura at Alimuom ng Alaala
Naglalakad si Bentong pauwi mula sa palengke, dala-dala ang supot ng tatlong pirasong itlog, kalahating kilong bigas, at dalawang sardinas.
Biglang may humiyaw mula sa tricycle terminal.
“Oy! Si Kuya Bentong ba ‘yan? Aba’y buhay pa pala!”
May halakhak. Pero hindi tawa ng tuwa—tawa ng panlalait.
Isa pang lalaki ang sumabat, “Grabe, idol pa naman kita noon! Anong nangyari, p’re? Hindi ka na ata sumasayaw sa TV, nagtitinda ka na lang?”
Gusto niyang lumingon. Gusto niyang sigawan. Pero ang lakas ng katawan niya, parang naiwan na rin sa studio. Tahimik siyang nagpatuloy. Ang lakad niya, parang durog na ng mga panlalait.
Sa bahay, binungaran siya ni Martha.
“May umaligid na naman sa kariton mo. Nagsasabi ng ‘fake si Bentong, hindi talaga nakakatawa noon pa.’ Di ko na napigilan sarili ko. Sinigawan ko.”
Napaupo siya sa kahoy na bangko. Hinaplos ang noo. Hindi sakit ang bumigat sa kanya kundi hiya.
“Kahit saan ako tumingin, Martha... para akong multo ng sarili ko.”
Tinig Mula sa Noon
Biglang tumunog ang lumang radyo. Static. Tapos may sumingit na tunog—recorded. Lumang clip.
“Mga kababayan! Heto na! Ang paborito n’yong clown ng masa—Kuya Bentoooong!”
Kahit hindi siya ang nagbukas, tumayo ang balahibo niya. Si Caloy pala ang nagpaandar.
“Pinakinggan ko ‘to kanina, Tay,” sabi ng binata. “Grabe. Grabe ka noon. Ang lakas mo. Ang sigla mo. Ang... saya mo.”
Napangiti si Bentong, kahit may pait.
“Hindi ko rin alam kung nasaan na ‘yon, anak.”
“Hindi pa naman huli, ‘di ba?”
Tahimik si Bentong. Sa puso niya, may bahagi nang sumuko. Pero sa mata ni Caloy, may kaunting apoy—na tila nagsasabing, Tay, kaya mo pa.
Alimura o Alon ng Pagbangon?
Kinabukasan, pinunasan niya nang maayos ang kariton. Tinanggal ang mga kalawang, nilinis ang grills, inayos ang banner.
“Martha,” tawag niya. “Bili ka nga ng kulay sa palengke. Paint. Gusto kong buhayin ulit ‘to. Kahit sa kanto lang muna, ayos lang. Basta ayusin natin.”
Napatingin si Martha. Hindi siya umimik. Pero halatang kinikilig ang mata.
Bumalik si Caloy, may dalang print-out. “Tay, tignan mo. May vlog sa YouTube—nag-viral ka pala. ‘Yung isang customer mo na nagvideong nagtatawa habang nagjojoke ka sa kariton.”
“Ha?”
“Oo. 56k views na. Sabi nila, ‘Bakit laos? Mas nakakatawa pa ‘to kaysa sa mga bagong komedyante ngayon!’”
Napaupo si Bentong. Hindi dahil sa pagod. Kundi dahil sa pagkabigla.
Kahit papaano... parang naririnig na naman niya ang palakpakan.
ns216.73.216.251da2
