11Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡdFDNd6drX9
“Kuya, ilang ulit ko na pong sinabi... hindi pantay ang pagkakalagay mo ng ketchup sa hotdog.”
Napakamot ng ulo si Bentong. Nasa kusina siya ng inuupahang apartment nila, abalang nag-aayos ng paninda para sa kinabukasan. Si Marissa, ang bunsong kapatid niyang may autism, nakaupo sa maliit na bangkong plastik, hawak ang checklist niya—isang pirasong kartolina na may mga guhit at larawan, kulay-kulay, at mga salitang naka-type gamit ang bold font.
“Pasensiya na, Marissa. Yung isa lang kasi ang nakita kong ketchup packet,” sabi niya habang tinatanggal ang sumabog na sarsa sa plastik.
“Tama po dapat. Kasi kung hindi pantay, magiging anxious ako. Masama sa dibdib ko.”
“Gusto mo ba ako na lang ang sumama sa’yo sa puso mo?” biro niya.
Hindi tumawa si Marissa.
Pero lumapit siya. Maingat. Marahan. Tumingala kay Bentong. “Hindi ko kailangan ng isa pang tao sa puso ko. Ikaw na po kasi ‘yon. Palagi.”
Tumigil ang mundo ni Bentong sa saglit na iyon.
Mula noong bumagsak ang kanyang karera at lumipat sila sa mas masikip na tirahan, si Marissa ang naging tahimik na ilaw sa madilim nilang gabi. Hindi siya palabiro tulad ni Bentong. Hindi rin siya madaling kausap gaya ni Martha o palaban gaya ni Caloy. Pero sa simpleng pag-aayos ng kutsara ayon sa kulay, o paglalagay ng label sa bawat garapon ng sawsawan, ramdam mo ang husay at pagmamahal niya.
May sarili siyang mundo—isang mundo ng kaayusan, tahimik na musika, at ritwal. Sa mundong ‘yon, may tamang ayos ang bawat bagay. May tiyak na oras para sa pagtimpla ng juice. May sukat ang tawa. At may limitasyon ang ingay.
“Marissa, gusto mo ba sumama bukas sa kanto?” tanong ni Bentong minsang gabi habang pinapatulog niya ito.
“Ayoko po.”
“Bakit?”
“Maingay po. Maraming smell. Masakit sa tenga. Tsaka... baka sabihin nila ‘weird’ ako.”
“Hala. Bakit mo naisip ‘yon?”
“Narinig ko po minsan sa mga batang dumadaan. ‘Yung isa sabi, ‘Yung ate mo, parang robot.’”
“Robot? Aba e ‘di dapat proud ako—ikaw lang kilala kong may utak na parang Google!”
Napangiti siya. Kaunti lang. Pero sapat na iyon para kay Bentong.
Isang linggo, hindi inaasahan ni Bentong na madadapa siya sa tapat ng kariton habang nagtatakbo papuntang palengke. Bali ang kanang pulso. At bawal munang magtulak ng kariton ng ilang araw.
“Wala tayong benta,” malungkot na sabi niya kina Martha at Caloy.
Tahimik ang gabi. Hanggang sa si Marissa mismo ang lumapit. May dala siyang sketchpad.
“Tingnan niyo po,” sabi niya. “Ginuhit ko ang layout ng kariton. May bagong lagayan ng suka. Mas balance ang taas. Hindi na po kayo madudulas.”
Napatingin si Caloy. “Ate, ginawa mo ‘to?”
Tumango si Marissa. “At ako na lang po muna ang maglalagay ng ketchup. Para pantay.”
Nagkatinginan sila ni Martha. At sa unang pagkakataon, sumama si Marissa sa kanto.
Iba ang araw na ‘yon. Tahimik si Marissa pero alerto. Suot ang kanyang noise-canceling headphones at may checklist siyang dinadala. Lumapit ang isang batang lalaki.
“Miss, pahingi ng fishball!”
“Tatlo. Isang tusok. Isang sawsawan. Isang tissue,” sabay abot ni Marissa nang hindi tumitingin sa mata ng bata.
“Ang galing mo naman!” tuwang-tuwa ang bata.
Tumingin si Marissa kay Bentong. “Nagustuhan niya po. Hindi po ako weird?”
Lumapit si Bentong. “Hindi ka weird, Marissa. Iba ka. At ang ‘iba’... madalas, sila ang nagdadala ng kulay sa mundo.”
Kinagabihan, habang pinupunasan ni Martha ang mga lalagyan, napansin niyang inaayos ni Marissa ang mga stick ng fishball sa hugasan.
“Alam mo, ikaw ang superhero namin ngayon,” sabi ni Martha.
“Hindi po ako superhero. Ayoko po ng cape. Mas gusto ko po ng apron. Kasi pwede mong itago ang kamay mo pag kinakabahan ka.”
Napatawa si Martha.
Sa isang mundong madalas ay hindi nakakaintindi kay Marissa, nagkaroon siya ng puwang sa maliit nilang negosyo. Hindi dahil kailangan siya, kundi dahil siya ay siya. Buo. Kumpleto. Mahalaga.
Sa isang panibagong araw ng pagtitinda, lumapit si Bentong kay Marissa.
“Pwede ba kitang tanungin, Marissa?”
“Opo.”
“Anong joke ang gusto mong marinig sa akin?”
Nag-isip siya. Tumingala sa langit. Tumingin sa kaliwa’t kanan.
“Knock-knock,” sagot niya.
“Who’s there?”
“Apron.”
“Apron who?”
“A-pron-ise ko, kuya... lagi akong andito.”
Natahimik si Bentong.
At sa kantong iyon, sa gitna ng ingay, usok, at init, naramdaman niya ang tunay na punchline ng buhay—hindi sa tawa ng madla, kundi sa katahimikan ng isang kapatid na may sariling mundo… na kahit iba, ay mas totoo kaysa alinmang entablado.
ns216.73.216.251da2
