11Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡQmPfEjH69t
“Paalala: Hindi na po kayo kabilang sa listahan ng mga residente ng unit na ito. Paki-ayos na lang po ang pag-alis sa loob ng tatlong araw.”
Binasa ni Martha ang sulat na nakadikit sa pinto nila habang hawak ang supot ng tinapay. Sa likod niya, lumabas si Bentong, kakatapos lang ng huling tasa ng instant kape na hinati pa nila sa dalawa.
“Wala na tayong pambayad,” sabi ni Martha, hindi na sinubukang itago ang bigat sa boses niya.
“Alam ko,” sagot ni Bentong, tumango habang pinagmamasdan ang lumang apartment na ilang taon na rin nilang inuupahan. Sa bawat pader ay may kasamang alaala—unang hakbang ni Caloy, tawa ni Marissa habang nanonood ng cartoons, at mga gabing halos wala silang ulam kundi asin sa kanin pero may kasamang kwento’t tawa.
Ngayon, uuwi na lang sila sa kahon.
“Tay, anong ibig sabihin nito?” tanong ni Caloy habang hawak ang isang kahon ng laruan niya. “Maglilipat tayo?”
“Hmm,” tango ni Bentong. “Mas malapit sa school mo. Mas... murang renta. Mas... presko.”
“Presko?” nakakunot-noong ulit ni Caloy.
“Walang aircon, anak.”
Sa bagong inuupahang kuwarto, amoy pintura pa ang pader. Isang silid lang—walang sala, walang kusina, at palikuran ay communal sa labas. Dikit-dikit ang mga pinto ng iba pang nangungupahan. Naririnig ang hilik sa kabilang silid, ang iyak ng bata sa kabila, at ang pagkislot ng kutsara sa tasa mula sa babaeng nagkakape tuwing madaling araw.
“Sorry, Martha,” bulong ni Bentong habang iniaayos ang kurtina. “Dati nasa green room ako ng comedy bar. Ngayon, green lang ang kurtina natin.”
“Okay lang,” sagot ni Martha habang pinapatulog si Marissa sa gilid ng kama. “Mas masikip, pero buo pa rin tayo.”
Pero totoo nga bang buo pa rin sila kung unti-unti nang nawawala ang pundasyon?
Kinabukasan, pinuntahan ni Bentong ang isang maliit na production house sa Cubao. May kaibigan siyang cameraman doon dati. Baka may raket, kahit bit role lang. Maski extra sa commercial o tagahatid ng kape, ayos na. Kailangan lang niyang may maibigay sa pamilya.
“Pasensya na, Kuya Ben,” sabi ng staff na dati ay assistant niya. “Wala talagang available. Puro Gen Z na gusto ng client. TikTok ang format, hindi stand-up.”
Nagpakawala ng mapait na tawa si Bentong. “Hindi pa rin ako marunong mag-TikTok, eh. Hindi rin ako marunong sumayaw. Ang alam ko lang, tumanggap ng sampal ng katotohanan.”
“Kung gusto n’yo po, may online show na naghahanap ng laugh track recorder—pindot lang po ng ‘HA HA HA’ kapag nag-joke ‘yung host.”
Ngumiti si Bentong. “Sige. I-send mo na lang yung link.”
Pag-uwi, tinanong siya ni Martha, “May nakuha ka ba?”
“Meron,” sagot niya. “Pindot-pindot lang. Pero hindi ng punchline—ng fake na tawa.”
Habang si Martha ay nagsimulang maglaba sa kapitbahay para may extrang kita, si Caloy naman ay palihim na nagbebenta ng mga lumang comics sa mga kaklase niya.
“Ma, Tay, ayoko na kayong nakikitang nahihirapan,” sabi ni Caloy isang gabi habang sabay-sabay silang kumakain ng instant noodles.
“Okay lang ‘to anak. Pansamantala lang ‘to,” sagot ni Martha.
“Oo nga,” sabat ni Bentong. “Basta buo tayo, masarap kahit walang sahog.”
“Parang joke mo ‘yan, Tay.”
“Exactly!” ngumiti si Bentong, pero alam niyang wala sa lasa ang problema—nasa bituka ng pangarap na unti-unting natutunaw sa pagkawalang saysay.
Habang nasa bubong si Bentong isang gabi, nag-iisa at nakatitig sa buwan, lumapit si Marissa dala ang banig nila.
“Kuya,” sabi ni Marissa habang inilalatag ang banig, “dito tayo matulog. Maraming bituin.”
“Hindi ka ba natatakot?”
“Hindi. Kasi kahit laos ka na daw, ikaw pa rin ang paborito kong artista.”
Hindi na siya sumagot. Humiga siya sa tabi ni Marissa at nagbuntong-hininga.
“Kuya,” dagdag ni Marissa, “kapag wala ka na sa entablado, saan ka pupunta?”
“Siguro dito na lang ako. Sa bubong. Sa langit. Sa katahimikan. Sa pagitan ng mga joke at luha.”
Tahimik.
“Pwede bang ako na lang audience mo?” tanong ni Marissa.
Ngumiti si Bentong, pinisil ang kamay ng kapatid.
“Laging may isang audience na sapat na.”
ns216.73.216.251da2
