11Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡWbMZAXfVOU
Tahimik ang kuwarto ng ospital, tila pinatigil ng oras. Tanging tunog ng monitor sa tabi ni Bentong ang nagbibigay ng kumpas sa hininga niya—mahina, mabagal, ngunit andiyan pa rin. Parang sinusukat bawat segundo ng buhay.
Tumitig siya sa kisame. Puting-puti. Walang eksena, walang ilaw ng entablado. Ngunit sa isip niya, parang pelikula ang lahat—bumabalik-balik ang mga alaala.
Ang unang beses na pinasaya niya ang audience, nang tumawa ang buong studio dahil sa isang simpleng kalokohan. Ang halakhak ng masa—nakakagising, nakakabusog. Pero ngayon, parang nauubos na ‘yung lakas na dati’y sagana sa kanya.
May bumukas na pinto. Si Martha. Hawak ang plastik na may prutas at face towel.
“Gising ka pa,” aniya, bahagyang nakangiti.
“Hindi ako makatulog,” mahinang sagot ni Bentong.
Lumapit ito, pinunasan ang noo ng mister. “Masakit pa ba dibdib mo?”
“Kumakalabit lang naman,” biro niya, ngunit walang halakhak. Wala nang bisa ang punchline.
Umupo si Martha sa gilid ng kama. Matagal silang tahimik. Hanggang sa nagsalita si Bentong, dahan-dahan, parang sinusukat ang bawat salita.
“Naalala mo ba, ‘nong bagong kasal pa lang tayo?”
Ngumiti si Martha. “Oo. Wala tayong kutsara’t tinidor noon. Magkamay lang, pero masarap pa rin ang lahat.”
“Dahil may pag-ibig,” sambit ni Bentong.
Tumango siya. “At dahil ‘di mo pa ako binobola araw-araw sa corny mong joke.”
Napangiti si Bentong, hindi dahil nakakatawa—kundi dahil totoo.
“Hindi ko namalayan kung gaano na ako kalayo sa inyo, Mar.” Bumuntong-hininga siya. “Akala ko kasi… kapag tumatawa sila, mahal pa rin nila ako. Na okay pa ako.”
“Kami ang dapat tinignan mo, Ben. Hindi sila.”
Tumulo ang isang luha sa gilid ng mata ni Bentong. Hindi iyak na malakas. ‘Yung tahimik na pagbagsak ng damdamin.
Kinabukasan.
Dumating si Marissa, dala ang sketchpad. Umupo sa paanan ng kama ni Bentong at nagsimulang gumuhit.
“Ano ‘yan, Maris?” tanong niya.
“Ikaw. Pero hindi matanda. ‘Yung ikaw sa isip ko—masaya, malakas, tumatawa.”
Napatingin si Bentong. Sa drawing, may Bentong na nakatayo sa entablado, may hawak na mikropono. Sa likod nito, may araw at mga taong tumatawa.
“Bakit may araw?”
“Sabi ni Mama, kapag mahal mo ang isang tao, kahit anong lungkot niya, sisikatan mo siya ng liwanag mo.”
Napalunok si Bentong.
Hindi niya alam kung saan siya mas humihina: sa katawan ba, o sa puso? Pero isang bagay ang sigurado—kahit masakit, kahit mahina siya ngayon, may mga taong patuloy na bumabalik sa tabi niya.
Nang dumating si Caloy kinagabihan, dala niya ang balita.
“Pa,” bungad niya, “viral ka ulit.”
Napakunot-noo si Bentong. “Ano na naman ‘yon?”
“May nag-upload ng video nung collapse mo. Pero hindi ka nila pinagtawanan ngayon. Ang caption: ‘Ang bayani ng tawa, tahimik na lumuluha.’”
Tahimik si Bentong.
“Sikat ka ulit. Pero this time, hindi dahil sa punchline… kundi sa puso mo.”
“Anong silbi kung sikat ako sa awa?”
“Hindi awa ang ibinibigay nila ngayon, Pa. Pagmamahal. Pagrespeto. Kasi nakita nila na tao ka rin. Na hindi lang tawa ang buhay mo.”
Napatingin si Bentong sa anak. Matagal. At parang ngayon lang niya nakita si Caloy nang buo—hindi lang bilang anak, kundi bilang lalaking may sariling boses, sariling damdamin, at sariling tapang.
“Salamat,” mahina niyang sabi.
Gabi. Wala nang bisita. Tanging katahimikan at buwan sa bintana ang kasama ni Bentong.
Huminga siya nang malalim. Ramdam ang bawat saksak ng gamot sa katawan. Ngunit sa bawat sakit, tila may kapalit—liwanag. Hindi liwanag ng entablado. Hindi spotlight. Kundi liwanag mula sa loob.
Naalala niya ang isang lumang biro: “Ang buhay parang joke—mas maganda kapag may kasamang audience.”
Pero ngayon, mas alam na niya ang totoo: ang tunay na audience ay ang mga nanatili, kahit wala nang palabas.
Kahit walang tawa. Kahit may luha.
At sa huling buntong-hininga bago siya makatulog, ito ang naisip niya: Hindi ko na kailangan ng standing ovation. Ang kailangan ko lang… ay sila.
ns216.73.216.251da2
