KABANATA 30: Jeanine’s POV
Hindi ko maalala kung ilang beses kong sinubukang i-compose ang message na "okay lang ako." Ilang beses ko ring gustong sabihin yung totoo—na hindi ako okay. Na nasasaktan ako. Na kahit galing ako sa chemo, kahit may mga endorsement, kahit busy ako… hindi yun ang dahilan kung bakit ako dumidistansya.
Ang totoo? Pinipili ko lang maging tahimik. Hindi dahil ayokong magsalita. Pero dahil ayokong ikaw ang mawalan.
Nung kinausap ako ng mama niya privately, hindi ko agad narealize na yun na pala yung simula ng unti-unti kong pagbitaw. Calm pero loaded yung mga sinabi niya. Gamit niya yung salita na “para sa ikabubuti mo” pero bawat letra may kutsilyo. Mabait naman siya kung tutuusin—sa tono. Pero hindi lahat ng may mabait na tono ay may mabuting intensyon.
“Hindi ka bagay sa anak ko.”15Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡjznwo61wH8
“May leukemia ka.”15Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡMggfr4sfte
“Hindi ka nga Katoliko.”15Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡJ1JJZaovtu
“May tattoo ka pa.”
Na para bang checklist kung bakit ako hindi sapat. Walang kasamang mura. Walang sigawan. Pero masakit. Mas malupit. Kasi mahinahon siyang sinabing kung mahal ko raw ang anak niya, ako na dapat ang bumitaw.
Noong narinig ko yun, natigilan ako. Kasi minsan sa buhay ko, ako din ang naging dahilan ng mga sakit ng ibang tao. At ngayong ako naman ang tinuturing na sakit? Parang dapat ko na lang talagang lumayo.
Pero hindi ako lumayo agad. Ang totoo, araw-araw kong nilalabanan yung instinct kong lumapit sa’yo. Sabihin lahat. Yakapin ka habang naghuhugas ka ng tray sa McDo. Kantahan ka habang pauwi ka galing shift. I-share yung mga behind-the-scenes sa shoots ko. I-kwento kung paano ako kinilig nung tinawag akong “face of Paragis Philippines.”
Pero pinili kong wag.
Pinili kong manahimik, habang sinusubukang ipaubaya ka sa mundong mas kayang tanggapin ka kung wala ako.
Until that podcast.
Akala ko magiging normal lang. Usap. Kantahan. Kulitan.
Pero may gustong sumabog sa loob ko. Parang volcano na matagal kong tinakpan. At ang tanong mo noon: “Okay lang ba tayo?” — ay parang dynamite na biglang sumabog sa dibdib ko.
So I let it slip.
Hebrews. Romans. David. Job. Gideon.15Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡa7bdD3wfyt
Ginamit ko lahat ng characters na tinuro samin sa theology class noon. Ginamit ko yung salita ng Diyos para tanungin ang Diyos. Hindi para ikaw ang target. Kundi para marinig mo. Na ito ako. Ito yung mga tanong ko. Ito yung mga bagay na tinanggap ko na hindi ko masasagot.
Pero syempre, alam kong nanonood mama mo. Alam kong pag ganyan ang topic, hindi siya mananahimik. Alam kong pagkatapos nun, may darating na bagyo.
Kaya hindi na ako nagulat nung tumawag siya sa’yo.
Hindi na ako nagulat kung galit ka man sa akin ngayon.
Pero ang hindi ko inexpect… ay yung ginawa mo.
Sinabihan mo siya.
Pinagtanggol mo ako.
Sinigawan mo ang nanay mo para ipagtanggol ako.
Sino ba ko para gawin mo yun?
Isang babaeng may tinatagong sakit. May bahid ng rebelde. Hindi Katoliko. May tattoo. Broken family. Wala sa long list ng “ideal” na babae sa paningin ng lipunan.
Pero pinili mong maniwala sa akin. Kahit di ko ipinaliwanag. Kahit iniwan kitang mag-isa sa maraming beses. Kahit ako yung unang nagduda. Kahit ako yung nagpalamig. Kahit ako yung naging coward.
At habang naka-off yung notifications ko, tumitingin ako sa photo natin sa event ng dating game show.
Nakangiti tayo. Hawak mo yung kamay ko. Kinantahan natin yung buong audience. Umulan ng chocolates at ref magnets galing sa OFW na fans natin.
Sabi ko noon sa sarili ko, “Sa lahat ng magmamahal sa akin, sana siya yung huli.”
At ngayon… natatakot ako. Dahil baka huli na.
Pero kung ito man ang huli, gusto kong malaman mo:
Hindi kita sinakyan dahil sa pera mo.15Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡnlbHaEkciB
Hindi kita sinamahan dahil sa clout mo.15Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡBBmD9jI6w6
Hindi kita ginamit bilang stepping stone.15Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡPgiwSXSIMq
Ginusto kita.15Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡSlS5Nvb5EJ
Minahal kita.15Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡi1oqSr1M7p
Minamahal pa rin kita.
Kung hindi ako bumitaw noon, baka tayo ang masira. Pero kung bumalik ako ngayon, kaya pa kaya natin?
‘Di mo na kailangan sagutin. Kasi ngayong ako na naman yung may tanong—handa naman akong tanggapin kahit hindi “yes” ang isagot mo.
At kung “oo” man…
Baka pwede pa nating ituloy yung duet natin—15Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ9kz1xHwgiw
Hindi lang sa kanta, kundi sa buhay.
