KABANATA 25: Isang Milyong Salamat
Hindi ko namalayan ang pag-ikot ng mga araw. Hindi ko na nga rin namalayan ang mga buwan.
Kasi sa dami ng ginagawa ko—sa vape business na pinapanday ko araw-araw, sa mga alagang baboy na may kanya-kanyang arte sa pagkain, sa pagbabayad ng bills, at sa pag-aalaga sa mga mahal ko—parang wala na akong panahon para tumigil at huminga.
Bawat gising ko, may inaasikaso akong order. May kausap akong supplier. May pinapa-deliver akong produkto. Tapos may mga tauhan pa akong sinusuwelduhan. Pagkatapos non, uwi sa bahay, titingnan kung okay ang mga alaga, check ng vitamins nila, pagkain nila, kalinisan ng kulungan.
At sa lahat ng 'yon—isang bagay lang ang laging hindi ko nakakalimutan:
Mag-ipon.
Lahat ng sobrang kita ko—after pasweldo, after bills, after groceries at konting luho para sa sarili at kay Jeanine—diretso ako sa Seabank. Hindi ko siya pinapansin, basta deposit lang ng deposit. Parang habit na lang.
💼 Hindi Ko Inaasahan
Isang gabi, habang hinihintay ko matapos ang live ni Jeanine sa singing app, sinubukan kong i-check ‘yung Seabank account ko. Wala lang—trip lang, baka may pang-snacks ako o pang-‘thank you treat’ sa pangga ko.
Pag-click ko sa app, loading pa. Nagpikit-pikit pa ‘yung mata ko, medyo hilo na sa pagod.
Pero nung nag-load na ang number...
Napamulagat ako.
₱1,002,816.33
Napabuntong-hininga ako. Tapos tinignan ko ulit. Baka glitch lang. Baka naduling ako.
Pero hindi. Yun na talaga ‘yon.
Napaupo ako. Tiningnan ko lang ‘yung phone ko. Parang hindi totoo.
One. Million. Pesos.
Pera ko. Pinaghirapan ko. Walang minana. Walang tinaya. Lahat kinayod.
Tiningnan ko ‘yung mga pinagdaanan ko. Lahat ng pagod. Lahat ng luha. Lahat ng puyat. Lahat ng rejection at pangungutya noong nagsisimula pa lang akong magbenta ng vape sa online, sa palengke, sa kahit sinong willing bumili.
Lahat ng araw na binibilad ako ng araw para lang sa delivery.
Lahat ng oras na natulog akong pawis na pawis sa kulungan ng baboy, dahil kailangan kong bantayan ang mga inahin na malapit nang manganak.
Lahat ng gabing hindi ko binili ang gusto ko para lang makapagsubi ako.
At ngayon... eto. Isa na akong milyonaryo.
Tahimik lang ako. Walang luhang pumatak, pero sobrang lalim ng buntong-hininga ko.
Hindi dahil yayamanin na ako.
Hindi dahil may pang-bili na ako ng kung anu-ano.
Pero dahil sa wakas, may patunay na ako sa sarili ko.
🧡 Para Kanino Ba 'To?
Pinikit ko ang mga mata ko at tinanong ang sarili ko: Para kanino ba talaga ‘tong tagumpay na ‘to?
Una, para kay Mama. ‘Yung totoo kong ina—‘yung kahit wala kaming daily communication, sinusustentuhan ko pa rin. Gusto ko, kahit papaano, maramdaman niyang hindi siya pinabayaan ng anak niyang kinailangan niyang ipaubaya noon.
Pangalawa, para sa adoptive parents ko—‘yung mga taong kumupkop sa’kin, nagturo ng disiplina at values, at nagturo kung paano magsimula kahit walang-wala. Hindi man kami perpekto, pero sila ang naging gabay ko.
Pangatlo, para kay Jeanine—‘yung pangga kong kasama sa mga late-night plans, sa mga “tara gawa tayo ng bagong product,” sa mga “kaya pa natin ‘to” kahit pagod na. Hindi niya ako iniwan kahit ganoon na lang ang takbo ng araw ko. Siya pa nga ang palaging nag-aalala, “Pangga, baka mapagod ka masyado. Matulog ka rin ha.”
Pang-apat, para sa sarili ko.
Para sa batang minsang pinanghinaan ng loob.
Para sa lalaking halos mawalan na ng tiwala sa sariling kakayahan.
Para sa taong minsang tinawanan sa sinabing, “Magkakabusiness ako. Magiging milyonaryo ako.”
At ngayon, hindi na ako nangangarap lang. Hindi na ako nagsasalita lang. Nasa harap ko na ang pruweba.
📱 Ang Tawag Kay Pangga
Tumawag ako kay Jeanine. Hindi ako makatiis.
“Pangga?” sagot niya, medyo groggy pa. “Tulog na dapat ako e.”
“May sasabihin ako,” sagot ko, nangingiti.
“Hala. May bago na namang baboy?”
“Haha, hindi. Pangga…” Tumingin ako ulit sa phone ko. “…millionaire na ako.”
Tahimik siya. Akala ko hindi niya naintindihan.
“Ha?” tanong niya.
“Check ko Seabank ko kanina. Lumampas na ng one million ‘yung ipon ko.”
“Whaaat?!” sigaw niya. Biglang alive. “Pangga!!! I’m so proud of you! Ang galing-galing mo! Akin na ATM mo joke lang HAHAHA!”
Napatawa ako. Pero habang tumatawa siya, naramdaman ko ‘yung sincerity. ‘Yung totoo niyang tuwa para sa’kin. Hindi inggit, hindi yabang—pure joy para sa tagumpay ko.
“Pangga, deserve mo ‘yan. Sobrang deserve mo ‘yan.”
“Thank you,” sagot ko.
“Basta ‘wag mo akong iiwan kahit may one million ka na, ha?”
“Hindi mo na kailangan itanong ‘yan. Isa ka nga sa dahilan kung bakit meron ako nito e.”
And right there and then, I knew.
Yung one million? Hindi lang ‘yun pera.
It’s a symbol of love, growth, sacrifice, and loyalty.
At kahit magkaubusan man ‘yan bukas, at least alam ko kung paano magsimula ulit.
At higit sa lahat, alam ko na may kasama akong matatag at totoo.
💡 Isang Milyong Salamat
Hindi ko man agad alam kung anong susunod—kung mag-iinvest ako, magpapalawak ng negosyo, o magtatravel muna kasama si Jeanine—pero isa lang ang sigurado ako:
May direksyon ako. May laban ako. At may pangga akong kasama.
Isang milyong piso. Isang milyong luha. Isang milyong pangarap.
At isang milyong salamat sa sarili ko dahil hindi ako sumuko.
ns216.73.216.251da2
