KABANATA 26: Sa Harap ng Kamera, Sa Likod ng Pananaw
Sa dami na ng pinagdaanan naming dalawa—mula sa singing app hanggang sa pagdalo ko sa chemo niya, mula sa pagbubukas ng negosyo hanggang sa pagsuporta namin sa isa’t isa araw-araw—isa lang ang hindi ko agad naasikaso.
Ang ipakilala siya sa pamilya ko.
Hindi dahil nahihiya ako.
Hindi dahil may tinatago ako.
Pero dahil alam kong hindi magiging madali.
Si Jeanine, kahit gaano siya ka-matiyaga, ka-maalaga, at ka-sweet, alam kong hindi siya agad tatanggapin—lalo na sa mata ng isang taong gaya ni Mama Ellen.
📱 The Video Call That Changed the Mood
“Ma, ito po si Jeanine. Yung sinasabi ko pong girlfriend ko,” wika ko habang naka-video call kami sa Messenger. Suot ni Jeanine ang simpleng t-shirt at nakaponytail siya gaya ng madalas—relaxed, natural, walang arte. Yung usual glow niya, ramdam pa rin kahit medyo kabado siya.
Nakangiti siya habang kumakaway. “Good evening po, Tita. Nice to meet you po.”
Pero kahit hindi pa nagsasalita si Mama, naramdaman ko na kaagad ang pagbabago ng hangin.
Parang lumiit ang screen. Parang bumigat ang paligid.
Nagkatinginan kami ni Jeanine sa camera. Alam kong naramdaman din niya.
Si Mama, bagama’t ngumingiti, may kakaibang kurba ang labi niya. Hindi ‘yun genuine na ngiti. Hindi ‘yun malugod na pagtanggap.
May tingin siya na para bang nagsusukat, naghahanap ng kulang, nagsusuri ng hindi niya gusto.
Hindi niya man sinabi, pero alam kong may pumasok na kaagad sa isip niya:
“Hindi Katoliko.”
“Broken family.”
“May tattoo.”
Tatlong bagay na, para kay Mama, sapat na para kuwestyunin kung “mabuting babae” ba si Jeanine.
Si Jeanine, sa kabila ng kabang halata sa mga mata niya, pilit pa ring nakikipagkwentuhan. Pinilit niyang maging magaan, nagtanong kay Mama tungkol sa paborito nitong halaman sa likod ng bahay. Sinabi niyang mahilig din siyang magtanim ng succulents at herbs.
Pero si Mama? Parang hindi interesado. Sagot niya pabalik ay maikli, malamig.
“Ah, okay. Eh saan mo nakilala ‘yang anak ko?” tanong niya, halos hindi tumitingin sa camera.
“Sa singing app po, Tita. Matagal na po kaming nagkakausap. Doon po kami unang nagkakilala.”
Hindi ko na mabilang kung ilang beses tiningnan ni Mama ang leeg ni Jeanine habang nakaponytail siya. Alam kong napansin niya ang minimalist tattoo ng puso at birth date na nakaukit sa balat niya.
Wala siyang sinabi tungkol doon.
Pero hindi rin niya kailangang sabihin.
Ramdam ni Jeanine ang husga kahit wala pang salita.
🧠 Ang Pintas Na Hindi Binanggit
Si Mama, kilala ko—relihiyosa. Literal na laging may rosaryo sa bulsa, may novena sa bag, at may opinyon sa lahat ng bagay—lalo na pagdating sa moralidad.
Pintasera rin. Hindi yung hayagang bastos, pero may mga pasaring, may mga “concern” kuno na parang salita ng Diyos.
At kahit wala siyang sinabi kay Jeanine tungkol sa pagiging non-Catholic nito, tungkol sa pinanggalingang pamilyang hindi buo, o sa tattoo na ayon sa kanya ay “marka ng pagiging makasalanan,” lahat ‘yon lumabas sa mga mata niya.
Walang salita. Pero may pasya.
At masakit. Kasi ako, mahal ko si Jeanine. Walang pasubali. Walang pagdududa.
Pero ang taong inasahan kong yayakap din sa taong mahal ko?
Hindi niya magawa.
At iyon ang una kong galit.
Hindi galit na sumisigaw.
Kundi ‘yung tahimik na pagkadismaya na kahit anong bait, anong sipag, anong sakripisyo ni Jeanine, hindi pa rin sapat sa mata ng isang taong may nakasulat nang checklist sa kung anong “katanggap-tanggap.”
💔 Pagkatapos ng Tawag
Pagkatapos ng tawag, hindi na nagsalita si Jeanine ng ilang minuto.
Tahimik lang siya. Tila naglalakbay ang isip sa eksenang kanina lang nangyari.
“Pangga…” mahinang bungad ko.
“Okay lang,” sagot niya agad, pero hindi siya tumingin sa akin.
Umupo siya sa gilid ng kama, hawak ang kanyang phone, tumitingin lang sa screen. Walang ginagawa.
“Sorry ha. Alam ko hindi ka niya mainit na tinanggap. Ganun talaga si Mama. Mahirap siyang lapitan. Lalo na pag first time.”
Ngumiti siya, pero may lungkot. “Okay lang. Nasanay na rin ako sa ganun.”
At doon ako mas lalo pang nasaktan.
Nasasanay na siyang husgahan.
Nasasanay na siyang hindi tanggap.
Napaisip ako—ilang beses na kayang kinuwestyon ang pagkatao niya dahil lang sa background niya? Ilang beses na siyang pinilit ikahon ng mga taong hindi naman talaga nagtanong kung sino siya?
“Hindi mo deserve ‘yon, pangga,” sabi ko, nilapitan ko siya. “Hindi kita ipaglalaban lang. Ipagmamalaki pa kita. Hindi man niya agad makita ‘yung ganda mo sa loob, ako mismo—kitang-kita ko.”
Tahimik siyang yumakap sa akin.
Hindi siya umiyak.
Pero mahigpit ang yakap niya.
Parang nagsusumamo.
Parang sinasabi: Salamat. Salamat kahit isang tao lang ang pumili sa’kin nang buo.
At ako ‘yon. Ako ang taong ‘yon.
At kung lalaban kami sa mundong puno ng mata, pintas, at pamantayan—hawak ko kamay niya. Hindi ko siya iiwan.
ns216.73.216.208da2
