KABANATA 24: Pangga
Simula nang sinabi niyang “YESSS!!!”, nag-iba ang ihip ng hangin sa pagitan naming dalawa. Wala nang bitin, wala nang alanganin—kami na. At ang pinakaunang bagay na ginawa namin?
Pumili ng tawagan.
“Pangga,” sabi niya.
Nag-blink pa ako bago ko narealize na ‘yun na pala. “‘Yun na ‘yun?” tanong ko, ngiting-ngiti.
“Oo, gusto ko ‘yung ‘pangga’ e. Pangga kita. Gusto mo ba?”
“Gustong-gusto,” sagot ko. “Pangga. Pangga mo ako.”
At mula noon, yun na nga ang naging tawagan namin. Pangga sa umaga. Pangga bago matulog. Pangga habang nagkakantahan. Pangga habang nagkukwentuhan. Pangga kahit habang nagtatalo kung sino ang kakanta ng adlib sa duet.
🎤 Mga Sweet Moments sa Singing App
Walang araw na lumipas na hindi kami nagkikita sa singing app. Hindi man araw-araw ang duet, pero araw-araw ang presence.
“Pangga, up ka na,” message ko bago ako magtrabaho.
“Pangga, gising na ako. Good luck sa shift mo. Miss u agad,” sagot niya.
At minsan kapag may time ako before or after work, sumisingit kami ng duet. Nag-trending pa nga ‘yung cover namin ng “Pangarap Lang Kita”—halatang kinikilig ‘yung audience dahil habang kumakanta kami, may mga bulungan pa sa mic.
“Pangga, wag mo akong titigan,” sabi ko habang tumatawa.
“Ang cute mo kaya,” sagot niya.
Gigil na gigil sa comment section ang mga tao.
“ANG SWEETTTTT!!!”24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡ0DENridg3J
“Couple goals sa app 😭”24Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡFIgnLptSvQ
“Sana all may pangga.”
Sa mga solo live niya, lagi niyang binabanggit ang pangalan ko.
“Shoutout sa pangga ko, na kahit pagod sa trabaho, pinapanood pa rin ako. Love you, pangga!”
Ako naman, sa mga judging events na dinala niya sa’kin, hindi ko pinalagpas ang chance.
“Dedicated ko po ‘to sa mentor ko at… sa pangga ng buhay ko, si Jeanine.”
May isa pang kanta kaming sinabayan—“Forevermore.” At habang sabay naming kinakanta, naririnig sa background ‘yung nagpipigil ng tawa si Jeanine.
“Bakit ka natatawa?” tanong ko habang kumakanta.
“Ewan. Pangga ka e.”
Nalaglag ang beat ko. Sa gitna ng kanta, napa-“aww” ako.
Sa singing app man o sa comments, sa background man o harapan, naging extension ng relasyon namin ang musika. At ang bawat kanta, bawat harmony, bawat kulot ng boses—parang taning signature ng pagmamahalan namin.
🌏 Sa Totoong Mundo
Pero hindi lang sa virtual world kami sweet. Mas ramdam ko pa ang tibok ng puso niya tuwing sinasamahan ko siya sa mga chemo sessions niya.
Minsan, lalapit siya sa akin habang hinihintay ang turn niya.
“Nakakatakot, pangga,” bulong niya.
Aakbayan ko siya, kukunin ang kamay niya.
“Dito lang ako. Kasama mo ako. Palagay ka lang.”
At hindi ko ‘yon sinasabi dahil kailangan. Sinasabi ko ‘yon dahil gusto ko siyang paniwalain sa totoo—na hindi ko siya iiwan. Kahit ilang session pa ‘yan. Kahit ilang weak days pa. Kahit ilang pagkalagas pa ng buhok o ilang tulog pa sa hospital bench.
“Love mo pa rin ako kahit kalbo na ako?” biro niya minsan, kunwa’y seryoso.
“Mas lalo,” sagot ko. “Kasi wala ka nang tinatago. Kita na buong isip, puso, at kaluluwa.”
Natawa siya, pero pinilit pa ring itago ang lungkot sa mata niya. Kaya ako, niyakap ko siya nang mahigpit.
“Tiwala ka, pangga. Hindi mo na kailangang gumanda pa. Sa’kin, ikaw na ‘yung dulo.”
At pagkatapos ng chemo, kahit pagod siya, lagi niyang sinasabi: “Tara, treat kita.”
“Pangga, ako dapat ang nagtetreat sa’yo. Galing ka sa laban, e.”
“Sabay tayo. Para fair,” sagot niya. “Pareho tayong lumalaban.”
Kapag naman ako ang pagod—lalo na ‘pag galing sa McDo, ‘yung tipong buong araw akong nakatayo at amoy french fries na ang kaluluwa ko—naghihintay lang siya. Nakaabang sa labas minsan. O kaya, naka-live siya at sinisigaw:
“Pangga kooo, pa-uwi na!!! Ang pogi pa rin kahit amoy oil!”
“Wag mo akong ilive, please,” sabi ko habang nagtatago sa camera.
Pero hindi siya tumitigil. Tawa lang siya nang tawa.
Minsan, pag uwi ko, may dala siyang homemade bento. Minsan may sticky note.
“Para sa pogi kong pangga, thank you sa pagod mo. Mahal kita.”
Kinilig ako. Doon ko narealize—hindi ko na kailangang hanapin pa kung saan ang tahanan ko. Nasa kanya na.
Si Jeanine, ang pangga ko, ang masayahing may tinatagong lalim. Ang babaeng binubuo ako kahit siya mismo ay unti-unting binabakbak ng chemo.
❤️ Tayong Dalawa Laban sa Lahat
Hindi namin kailangan ng engrandeng dinner date para sumaya.
Hindi rin namin kailangan ng kung anong regalo para magpakatotoo.
Ang kailangan lang namin—oras, pag-unawa, tsinelas na handang maglakad sa tag-ulan ng isa’t isa.
At syempre, “Pangga.” Isang salitang parang kulob na yakap sa gabi. Isang salitang walang gender, walang kondisyon, walang timeline—basta nararamdaman lang. Basta nagsimula sa pagkakaibigan, kinanta sa duet, at ngayon, isinusulat na sa kabanata ng buhay namin.
“Pangga,” tawag niya habang nakahiga sa hospital bed, hawak kamay ko.
“Hmm?”
“Salamat.”
“Sa ano?”
“Sa ‘yo.”
At ‘yun ang huling salita bago siya nakatulog.
Doon ko na-realize.
Oo, totoo—masarap magmahal. Pero ibang klase pala kapag mahal ka rin pabalik.
At kung minsan, isang salita lang ang kailangan para iparamdam ‘yon:
Pangga.
ns216.73.216.251da2
