KABANATA 23: Ang Tanong na Hindi Ko Gustong Pakawalan
May mga gabi talagang tahimik lang ang paligid pero maingay ang isip. At habang pinapanood ko si Jeanine sa screen—kalma lang, naka-t-shirt na oversized, buhok nakatali ng walang effort, tawa ng tawang parang wala siyang iniindang sakit—doon ako tinamaan ng di inaasahan.
Wala kaming special event nung gabing ‘yon. Hindi kami naka-line up sa singing app para mag-perform. Wala kaming live podcast o judging duty. Wala. Wala kundi kami lang.
Call lang.
Kwento lang.
Tawa lang.
At sa gitna ng simpleng kwentuhan tungkol sa food cravings niya pagkatapos ng chemo, bigla akong natahimik. Hindi dahil wala na akong masabi—kundi dahil may gustong lumabas. May tanong na bumabagabag sa akin ng matagal, at ayaw ko na lang siyang itago.
Hindi ko rin alam kung anong pumasok sa utak ko. Hindi ko alam kung adrenaline ba ‘to, kabaliwan, o genuine na ako na talaga ang sumusuko sa nararamdaman ko.
“Jeanine,” tawag ko bigla, interrupting her habang pinapakita niya ‘yung hot choco mug niya na may marshmallows.
“Hmm?” tanong niya, sabay inom. “Bakit, Doms?”
Tumigil ang mundo ko. Para akong binuhusan ng malamig na tubig habang sabay binugahan ng apoy sa dibdib. Pinagpapawisan ang palad ko, kahit aircon ang kwarto ko.
At sinabi ko.
Walang warning.
Walang paandar.
Diretsong tanong lang, parang... ‘Yun na. Itapon mo na.’
“Okay lang ba na… maging tayo?”
Tahimik.
As in literal, nag-freeze ‘yung mundo ko.
Pilit kong pinanatiling diretso ang tingin ko sa screen kahit gusto kong ibagsak ang ulo ko sa table at i-CTRL+Z ‘yung tanong.
Ang lakas ng kabog ng puso ko. As in rinig ko talaga. Tapos parang nabingi na ako sa sariling kaba.
Gusto ko na ngang mag-retract. Gusto ko nang sabihin, “Joke lang ‘yon. Kalimutan mo na.” Pero mas mabilis siya sa’kin.
“Ha?” she asked—hindi shocked, hindi galit, hindi rin natawa. Gulat lang. Klarong gulat.
Napalunok ako. “I mean… Kung okay lang sa’yo. Kung hindi masyado mabilis. Kung pwede…”
Hinintay ko ‘yung tuloy-tuloy na pagtanggi. Baka sabihin niya, “Ay, wag muna. Complicated pa lahat.” O baka, “Love kita pero hindi ganun.”
Pero hindi. Kasi after ng ilang segundong pagkibit-balikat, ng pag-exhale niya na parang siya mismo ay nagulat sa sarili niyang reaksyon, bigla siyang ngumiti.
As in full smile.
Yung tipong ‘nakakagigil sa tamis’ na ngiti na may kasamang kibot ng mata. Tapos, straight from her heart, walang pasakalye, walang pag-iwas—
“YESSS!!!”
Ganoon kalakas. Ganoon katotoo.
Napahawak ako sa ulo ko. Napakuyom ng kamao. Hindi ko alam kung iiyak ba ako o tatawa o tatakbo sa labas para lang magpasalamat sa universe.
“SERIOUSLY???” tanong ko ulit, halos hindi makapaniwala.
Tumawa siya, mahina lang, sabay tango. “Oo, gago. Oo. Bakit ba parang ikaw pa ‘yung hindi makapaniwala?”
“Hindi lang ‘to panaginip?” tanong ko, sabay pisil sa braso ko.
“Kung panaginip ‘yan, sabay tayong nananaginip,” sabi niya. “Kasi kanina pa kita gustong tanungin, e naunahan mo lang ako.”
BOOM.
Tapos na. Panalo na. Wala nang laban.
Gusto kong tumalon, sumigaw, tumakbo palabas at isabog sa langit ang saya ko.
Para akong nanalo sa lotto.
Pero hindi pera ang premyo.
Siya.
Yung babaeng lumaban sa chemo habang ginagabayan ako paakyat sa singing app. Yung babaeng marunong ngumiti kahit may karamdaman. Yung babaeng nagsabi ng “YESSS” sa isang tanong na akala ko hindi ko kailanman bibitawan.
Bago pa man kami magtapos ng call, sabi ko sa kanya: “Wala akong ibang hihilingin kundi ‘yung masabi mo ulit ‘yan bukas. At bukas ulit. At sa mga susunod na araw.”
Tumawa siya. “Hala, clingy na agad. Sige na nga. YESSS parin tomorrow. At the day after. Daily renewal ng yes.”
“Parang subscription?” biro ko.
“Hindi, parang commitment,” sagot niya.
Tahimik ako saglit. Tapos sabi ko, “Salamat.”
“Wala ‘yon,” sagot niya. “Hindi mo naman ako pinilit. Hindi mo rin ako minadali. You just asked. And it felt right.”
Hindi ko alam kung ilang minuto pa kaming tahimik na nagtitigan sa screen—walang salita, pero punong-puno ng damdamin. Parang ‘yung tanong ko kanina, nagbukas ng bagong pintuan. At ang sagot niya?
Yun na ‘yung susi.
That night, natulog akong may ngiti sa labi at kilig sa puso.
At oo.
Hindi ko na siya tatawaging “love ni Jeanine.”
Kasi mula ngayon—
Ako na ang mahal ni Jeanine.
ns216.73.216.251da2
