KABANATA 21: Nakasabay Ako sa Pag-angat ni Jeanine
Hindi ko na din talaga alam kung kelan nagsimula ‘yung pag-angat ko—parang isang araw na lang nagising ako na may direction na ‘yung mga ginagawa ko, may kabuluhan na. Kung dati ang tingin ko sa singing app ay libangan lang, ngayon, isa na siyang avenue ng napakalaking pagbabago sa buhay ko. At kung may dapat akong pasalamatan para doon, si Jeanine ‘yun.
Kahit hindi man ako ang dahilan ng glow niya sa bawat kanta, ako naman ang dahilan kung bakit nagkaroon ako ng sarili kong liwanag.
Dati, tumatambay lang ako sa app kapag bored. Hanggang sa unti-unting nahatak ako ni Jeanine sa spotlight. Hindi dahil gusto niya akong itulak paangat, kundi dahil normal sa kanya ang isama ako—na para bang natural lang na hindi siya aangat mag-isa. Kapag may events siyang di masipot, lagi niyang ako ang unang naiisip na i-refer.
"Ikaw na lang, Doms, conflict kasi sa schedule ko ‘to, may lab test ako bukas," text niya minsan, sinabayan pa ng heart emoji. Hindi naman kami, pero ‘yung mga simpleng terms of endearment niya, parang gasolina sa confidence ko.
Kaya ako ang pumalit sa isang singing contest event as guest judge. Kinakabahan ako nu’ng una, pero pinadalhan niya pa ako ng cheat sheet—mga notes kung paano siya nagjujudge, anong criteria ang ginagamit niya, ano ‘yung tone ng feedback na ginagamit niya para hindi masaktan ang mga sumasali. Sabi pa niya, "Hindi ‘to pagiging plastic. This is sensitivity. Kasi kahit sabihing online lang ‘yan, tao pa rin ang kaharap mo."
At dahil dun, gumaan ang loob ng mga tao sakin. Parang nabahiran ako ng kredibilidad ni Jeanine. Tapos sunod-sunod na. Minsan speaker ako sa mga podcast-like discussions, minsan naman event host or co-guest sa mga collaborations ng iba't ibang clubs sa singing app.
Grabe ‘yung kita—umaabot ng five digits monthly, depende pa sa engagement at tips. May mga taong nagpapadala ng gifts o nagpapasalamat lang sa time at kwentuhan. Akalain mong may value pala ‘yung simpleng boses ko at insight ko sa buhay.
Pero kahit ganito na, hindi ko pa rin maiwan ang McDo.
Araw-araw pa rin akong bumabangon ng maaga para sa shift ko. Tinatawag pa rin ako ni Ma'am Lenny sa counter pag rush hour. Minsan inaabot ako ng pagod sa paa pero masaya pa rin ako. Kasi ‘yung interaction sa physical world, ‘yung amoy ng kape sa umaga, ‘yung mga suki naming nagpapabiro habang umu-order—iba pa rin ‘yung pakiramdam.
At sa gitna ng lahat ng ito, dumadalaw pa rin si Jeanine. Walang arte. Minsan naka-hoodie lang siya, minsan naka-bonnet. Pero kahit pa paano, hindi siya invisible. Napapatingin pa rin ang mga tao pagpasok niya.
"McChicken meal, walang lettuce, large fries, and iced coffee, please," sabi niya minsan. Pero bago pa siya umorder, nakita ko na siya. Ako na mismo ang nagprepare.
"Nagutom ka na naman," biro ko. "Baka mapagalitan ka ng doktor mo, hindi ba ‘yan bawal?"
"Paminsan-minsan lang. Gusto ko lang makita kung paano mo ako paghandaan ng chicken na walang lettuce," sabay kindat niya.
Pilit ko mang itanggi, sobrang saya ko kapag bumibisita siya. Yung simpleng pagupo niya sa corner table habang kumakain, habang ako naglilinis ng tray o naga-assist ng customer, parang may sariling soundtrack ‘yung buong araw ko. Siya talaga ang lucky charm ko—at hindi lang sa singing app, kundi pati na rin sa disiplina ko sa araw-araw.
Si Jeanine, sa kabila ng pagiging magaling at sikat sa app, never niya ipinagkait sa akin ang mga oportunidad. Hindi siya maramot. Hindi siya competitive in a toxic way. Kapag may bago siyang discovery, pinapasa niya agad sa akin. Tulad nung isang araw na nagkwento siya sa broadcast na gusto niyang isama ako sa bago niyang project—isang team series broadcast kung saan every week may bagong tema, bagong kanta, bagong topic.
"Wag kang bibitiw, Doms. Kahit busy ka sa McDo, ikaw gusto ko makasama doon. Masarap kasi ka-collab ‘yung taong may mabuting puso," sabi niya habang naka-mute kami sa isang planning session.
Parang may pumitik sa puso ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa pressure o kilig, pero ang alam ko—gusto kong manatili sa paligid niya.
Dumarami na rin ang nakakakilala sa akin sa app. May mga nag-PM na gusto raw ako ma-feature sa content nila. Minsan nagtatanong sila ng advice tungkol sa singing. Minsan tungkol sa pag-ibig. Minsan tungkol sa buhay.
At kahit minsan parang hindi ko pa rin alam kung tama ‘yung sinasabi ko, basta na lang ako nagiging honest. Kasi ‘yun ang natutunan ko kay Jeanine: na hindi mo kailangan maging eksperto para makabigay ng tulong, basta totoo ka lang.
Dumating ako sa punto na napaisip ako: Dapat ko na bang iwan ang McDo? Sa totoo lang, kaya ko na. Stable na ang income ko sa app, at may passive income pa ako sa vape at self-defense shop sa pwesto ni Kuya Clint. Pero...
Pero hindi. Hindi pa siguro.
May parte sa akin na gusto pa rin ng structured life. Yung may log-in, may attendance, may taong kaharap araw-araw. Siguro dahil ‘yun pa rin ang nagpapa-realize sa akin na kahit lumilipad na ako online, grounded pa rin ako sa lupa.
Sa mga moments na ganito ko lalong na-appreciate si Jeanine. Kasi siya mismo, kahit ang dami niyang followers, kahit may mga nagpapadala sa kanya ng flowers, gifts, kahit binibigyan siya ng mga VIP offers, hindi pa rin siya lumalaki ang ulo.
In fact, mas naging humble pa siya habang tumatagal.
At kahit na may mga health challenges siyang pinagdaraanan, hindi siya nagpapakita ng kahinaan. Ang lakas niya sa mata ko. Pero alam ko, malakas siya dahil pinipili niyang maging matatag. Hindi dahil wala siyang sakit, kundi dahil ayaw niyang makita ng mga tao na natitinag siya.
At para sa akin, ‘yun ang tunay na ganda.
Hindi ‘yung perfect na mukha, kundi ‘yung taong kayang tumawa habang may pasan-pasang bigat.
Kaya siguro kahit hindi man namin napag-uusapan directly, alam kong mahalaga ako sa kanya.
At sa lahat ng kinita ko sa app—hindi lang pera ang nakuha ko.
Nakuha ko ang respeto ng mga tao.
Nakuha ko ang isang community na marunong magpasalamat.
At higit sa lahat… nakuha ko si Jeanine—hindi bilang pag-aari, kundi bilang presensya. Bilang inspirasyon.
At kung tuloy-tuloy lang ‘to…
Siguro, hindi na lang ako basta nakasabay sa pag-angat niya.
Siguro… kami na mismo ang sabay na umaangat.
ns216.73.216.251da2
