7Please respect copyright.ＰＥＮＡＮＡkRVXMFq3uG
Tahimik ang paligid nang huling magkita kami. Walang sigawan. Walang drama. Pero ramdam ko ang bigat sa pagitan naming dalawa. Nandoon kami sa ilalim ng lumang waiting shed malapit sa bahay ng tatay at nanay nya sa Pangasinan. Tahimik lang siya. Namumugto ang mga mata, parang ilang araw nang hindi natutulog. Hawak-hawak pa rin niya ang susi ng NMAX — ang motor na madalas naming sinasakyan sa mga biyahe, sa mga loop, sa mga tagong lugar kung saan kami lang ang magkasama. Kung saan malaya kaming magmahalan.
"Sa’yo na 'yan," sabi ko habang tinuturo ang motor. "Hindi mo na kailangang ibalik. Hindi rin kita tinulungan para lang balikan ako."
Umiling siya. "Hindi ‘to utang lang, Kyla. Hindi lang ‘to motor. Lahat ng alaala natin, nandyan."
"Exactly," sagot ko. "Alaala na lang. At hindi ko na kailangan ng paalala araw-araw kung gaano ako naloko."
Napatingin siya sa akin. Luhaang mga mata, nanginginig ang labi. "Pero hindi ko sinadyang saktan ka. Hindi ko rin ginusto ‘to."
"Alam ko. Pero kahit hindi mo ginusto, nangyari. At hindi ko kayang ulitin pa."
Gusto niyang magsalita pa. Marahil humingi ulit ng tawad, ipilit ang nararamdaman, ang pagmamahal na sinasabi niyang totoo. Pero inunahan ko na siya.
"Chester... mahal kita, pero ayoko na." Tumulo na rin ang luha sa pisngi ko. "Ayoko na ng kasinungalingan, ayoko na ng kahihiyan. Hindi ko na kaya."
Parang bata siyang napaupo sa bench. Hawak ang ulo, pilit iniiwas ang luha. Hindi na siya nagsalita. Hinayaan ko lang siya. Hinayaan kong malasahan niya ang katahimikan ng pagkawala. Binigyan ko siya ng tubig. Inabot ko rin ang maliit na bag na may laman na tinapay at gamot. Hindi siya tumingin sa akin, pero kinuha niya. Doon ko nakita, kahit hindi niya sabihin — mahal pa rin niya ako. Pero sapat pa ba ang pagmamahal kung wasak na ang tiwala?
"Umuwi ka na sa pamilya mo," sabi ko, mahinahon. "May anak ka. May asawa ka."
"Pero ikaw ang mahal ko," bulong niya.
"Kung totoo 'yan," lumapit ako sa kanya, "dapat noon pa lang inalagaan mo na ako sa totoo. Hindi sa tago. Hindi sa kasinungalingan."
Tumayo ako. . Lumapit ako sa kanya, hinalikan ko siya sa noo. "Salamat sa lahat, Chester. Salamat sa pagmamahal mo. Pero mas kailangan ko na ngayon mahalin ang sarili ko."
Isinakay ko ang sarili ko sa tricycle na tinawag ko kanina pa. At habang papalayo, hindi ko na siya nilingon pa. Ayoko. Dahil alam kong kung titingin ako pabalik, baka bumalik din ang puso ko sa kanya.
Ilang araw ang lumipas. Wala na akong balita sa kanya. Pero may mga nakaabot pa ring kwento. Hindi na raw siya bumalik sa Cavite. Sa Pangasinan siya nanatili. Hindi rin raw siya muling nagpakita sa motorcycle club nila. Tahimik. Parang nawalan ng saysay ang lahat sa kanya.
At ako? Unti-unting bumalik sa normal ang buhay ko. Maingay pa rin ang social media, pero natutunan kong i-mute ang ingay. Hindi ko na kailangang magpaliwanag. Hindi ko na kailangang humingi ng tawad para sa kasalanang hindi ko sinadya. Pinatawad ko ang sarili ko. At doon ko naramdaman — may kapayapaan sa pagpapalaya.
Ang motor? Naroon pa rin sa bahay ng mga magulang niya. Hindi niya inangkin. Hindi niya rin ibinalik. Marahil, tulad ko, gusto na rin niyang kalimutan pero hindi pa rin niya magawang bitiwan.
At si Chester? Wala na siya sa buhay ko. Pero minsan, sa mga gabing tahimik, hindi ko maiwasang maalala ang mga biyahe naming dalawa, ang tawanan, ang halikan sa ilalim ng bituin, ang mainit na yakapan sa loob ng kwarto habang umuulan sa labas.
Minsan, napapangiti ako. Minsan, naiiyak.
Pero madalas... nananatili lang akong tahimik. Dahil sa lahat ng nangyari, isang bagay lang ang natutunan ko nang malinaw:
Hindi lahat ng pagmamahal, sapat para piliin.
At hindi lahat ng alaala, kailangan mong dalhin habang-buhay.
ns216.73.216.79da2
