7Please respect copyright.PENANAbXvJSV5U7D
Maaga pa lang, naroon na si Kyla sa motor shop. Tahimik ang paligid pero ang puso niya ay may ingay na hindi maipinta—hindi dahil sa kaba, kundi sa kilig ng kalayaan.
Sa gitna ng rows ng makina, nandoon ang pinili niya.
Isang matte black na Yamaha XSR155, retro-modern, rugged pero elegante. Walang history. Walang ex-owners. Walang alaala ng kasinungalingan.
Bagong-bago. Para sa bagong siya.
“Sure ka na po ba, ma’am?” tanong ng tindero.
Tumango si Kyla. “Matagal ko na itong pinag-isipan.”
Maya-maya, hawak na niya ang susi. Nakasakay na siya. Nakasuot ng bagong helmet—color rose gold na may maliit na sticker sa gilid:7Please respect copyright.PENANA6D7fNPaI46
"Kaya ko na mag-isa."
Habang binabaybay niya ang highway, tila humahampas sa kanya ang hangin ng bagong simula. Hindi ito tulad noon—hindi siya hinahatid, hindi siya sumasabay, hindi siya inaangkas. Siya na mismo ang may direksyon.
Walang lalaking hawak ang manibela. Wala nang secret routes, wala nang checkpoint ng guilt.
At higit sa lahat—wala nang "Pa-uwi na ako, mahal ko siya pero ikaw ang pahinga ko."
Sa bawat kilometro, para bang naiiwan sa likod ang mga alaala: ang gabi ng pagtuklas, ang mga luha habang nakaangkas, ang mga message na “sorry” na walang saysay.
Pagdating niya sa tagpuan ng kaibigan, napansin agad ang motor.
“Sa’yo ‘to, Kyla?!” gulat ni Rina.
“Hmm,” tumango siya, sabay tanggal ng helmet. “Ako naman ngayon ang may ride.”
Napatawa si Rina, sabay yakap. “Ibang level ka na, girl. Lakas maka-movie ending.”
Ngumiti si Kyla. Hindi ito ending.7Please respect copyright.PENANAQnalT19oLt
Ito ang tunay na simula—na wala nang guilt, wala nang lihim, at wala nang ibang may kontrol kundi siya.