POV ni Kyla
Sa pakiusap ng mga magulang ni Chester, napilitan akong makipagkita sa kanya. Hindi na daw kumakain. Hindi naliligo. Hindi nagsasalita. Parang mababaliw na lang sa sulok ng kwarto. Hindi na rin daw bumalik sa Cavite, kundi sa Pangasinan na tumuloy—sa bahay ng mga magulang niya.
Hindi ako makapaniwala. Ilang araw na rin akong tinutulungan nina Mama at Papa para maghain ng kaso kay Evelyn dahil sa mga mapanirang post nito online. Pero biglang isang hapon, dumating si Mang Roberto at Aling Rebecca sa bahay. Tahimik silang nagmakaawa. Parang biglang nawalan ng galit si Papa, at si Mama... well, halata pa rin ang pag-aalinlangan pero hindi niya kami pinigilan.
Nang makita ko siya sa lumang bahay nila sa Pangasinan, halos hindi ko siya makilala. Mahaba na ang buhok, magulo. Balbas-sarado. Halos tatlong araw nang hindi naliligo. Mabaho. Mapungay ang mata at may luha pa sa gilid ng pisngi. Nakaupo lang sa may sulok ng kama. Tila wala sa sarili.
"Chester..." mahinahon kong tawag.
Tumigil siya sa pag-iyak. Bumaling ang ulo niya. Nang makita niya ako, bigla siyang napatayo at agad akong niyakap. Mahigpit. Halos hindi ako makahinga.
“Ky... Kyla... mahal na mahal kita,” paulit-ulit niyang sambit habang umiiyak. “Sorry... sorry sa lahat. Wag mo kong iwan. Wag mo kong pabayaan.”
Hindi ako nakaimik. Hinayaan ko lang siyang umiyak. Nang matapos ang iyak niya, napansin kong hindi siya kumakain. May tray ng pagkain sa lamesa—lamig na, halatang hindi ginagalaw.
“Magugutom ka niyan. Kain ka muna,” utos ko, mahinahon.
Hindi siya kumilos. Parang bata.
“Chester, please.”
“Kasama ka ba habang kakain ako?” tanong niya, nagmamakaawa ang tingin.
“Oo, hindi ako aalis.”
Doon pa lang siya tumango. Umupo sa lamesa. Kinain ang malamig na pagkain na parang gutom na gutom. Tahimik lang ako sa isang tabi. Nakatitig. Nahahabag. Hindi ko alam kung awa pa ba ang nararamdaman ko o may natitira pa talagang pagmamahal.
“Mag-shower ka na rin,” sambit ko pagkatapos niyang kumain.
“Baka pag maligo ako, paglabas ko wala ka na,” halos bulong niyang sabi.
“Hindi ako aalis. Promise.”
Tumango siya. Pumasok sa banyo. Paglabas niya, mas maayos na siya. Nakapagbihis. Maayos ang ayos ng buhok. Pero nananatiling malungkot ang mata.
Umupo siya sa tabi ko sa kama. Hawak niya ang kamay ko, mahigpit.
“Mahal kita, Kyla. Hindi ako nabubuhay ng wala ka. Araw-araw kita iniisip. Hindi ako makatulog. Hindi ako makahinga. Ikaw lang ang nagpapasaya sa’kin. Kahit nagkahiwalay tayo, ikaw lang... ikaw lang.”
Huminga ako nang malalim. Tumitig ako sa kanya. Ayoko na sana siyang saktan pa, pero kailangan ko na ring sabihin.
“Ang totoong nagmamahal, Chester... hindi nananakit. Hindi nagsisinungaling.”
Bigla siyang napayuko. Hawak pa rin ang kamay ko.
“Hindi ko sinasadya. Hindi ko sinasadya na masaktan ka. Hindi ko sinasadya na magsinungaling. Natakot lang ako... natakot ako na kung malaman mong may asawa at anak ako, iiwan mo ako. At hindi ko kakayanin ‘yun.”
“Pero sinaktan mo pa rin ako.”
Tumulo ulit ang luha niya.
“Sorry... hindi ko na mababawi. Pero ibabalik ko lahat kung kaya ko. Kaya kong iwan lahat para sa’yo. Ayoko na kay Evelyn. Hindi ko na siya mahal. Sa’yo lang ako sumaya. Sa’yo lang ako naging totoo.”
Tahimik lang ako. Gusto kong sumigaw. Gusto kong umiyak. Pero pinili kong manahimik. Ang dami-dami niyang sinira. Ang dami-dami niyang nasaktan. Hindi lang ako.
“Hindi ako buntis, Chester,” bulong ko. “Alam kong iniisip mong nabuntis mo ko nung huling gabi na nagkasama tayo. Pero hindi.”
Napalingon siya sa akin. Kitang-kita ko ang pagkabigo sa mga mata niya.
“Hindi?” halos pabulong niya ring tanong.
“Hindi.”
Sandaling katahimikan. Tila may binagsakang balita sa loob ng kwarto. Yumuko ulit siya. Nagbuntong-hininga. Tahimik. Nagpupuyos.
“Pero... pwede naman natin subukan ulit, Kyla. Kahit hindi ka buntis. Pwede tayong magsimula ulit. Gagawa ako ng paraan para maayos lahat. Iiwan ko si Evelyn. Kakausapin ko mga anak ko. Kakayanin ko. Basta... basta bumalik ka lang.”
Umiling ako. May luha na rin sa mata ko, pero pinilit kong pigilan.
“Hindi ganun kadali, Chester. Hindi ako gano’ng babae na basta sasama kahit alam kong may sinirang pamilya. Oo, hindi ko alam noon. Pero ngayon, alam ko na. At kahit gusto pa kita... hindi ko kayang ipagpatuloy ito.”
“Pero mahal mo pa rin ako, ‘di ba?”
Hindi ako sumagot.
“Sabihin mo, Kyla. Mahal mo pa rin ako, ‘di ba?”
Umiling ako, pilit. “Ang pagmamahal na hindi ginagalang, nauubos din.”
“Hindi ko na kaya, Kyla. Hindi ko kayang mawala ka.”
“Bumalik ka sa pamilya mo,” sagot ko.
“Wala na akong pagmamahal kay Evelyn,” pabulong niyang sabi, para bang sinusubukang itanggi ang totoo sa harap ng katotohanan.
“Pero asawa mo pa rin siya. Ina ng mga anak mo. Pamilya mo. At ikaw... ikaw ang pumili sa kanya. Hindi ako.”
Tahimik.
Tumayo ako. Kinuha ko ang bag ko.
“Salamat sa pagharap. Kumain ka. Ayusin mo ang sarili mo. Magsimula ka ulit... hindi para sa akin, kundi para sa sarili mo.”
Nang humakbang na ako papalayo, bigla siyang bumangon at niyakap ako mula sa likod.
“Please... please huwag mo kong iwan. Kahit ngayon lang. Kahit isang araw lang.”
Hindi ako lumingon. Pinikit ko ang mata ko.
“Chester, tama na.”
Pagbitaw niya, saka ako lumabas. Hindi ko alam kung kailan kami muling magkikita. Pero sigurado akong mula sa araw na iyon, hindi na ako ang parehong Kyla.
At siguro... hindi na rin siya ang parehong Chester.
ns216.73.216.79da2
